31. Det er fælt å falla i hendene på den levande Gud!
32. Men tenk no attende på den fyrste tida, då de fekk ljoset og sidan heldt ut i dei lidingane de hadde å strida med.
33. Snart vart de hånte og plaga for augo på folk; snart gjorde de sams sak med andre som måtte gå gjennom det same.
34. De leid med dei som sat i fengsel, og fann dykk med glede i at det de åtte, vart røva frå dykk. De visste at de eig noko som er betre og som varer.
35. Kast ikkje bort frimodet dykkar! Det gjev stor løn.
36. De treng tolmod, så de kan gjera Guds vilje og vinna det som er lova.