27. Då vi hadde drive ikring på Adriahavet i fjorten dagar, fekk sjømennene landkjenning midt på natta.
28. Dei lodda og fann tjue famnar. Litt lenger inne lodda dei att og fann femten famnar.
29. Då vart dei redde vi kunne støyta på eit skjer; difor kasta dei fire anker ut frå bakstamnen og ynskte berre at det måtte dagast.
30. Sjømennene freista å røma frå skipet. Dei sette skipsbåten på vatnet, medan dei gjorde som om dei ville setja anker frå baugen.
31. Men Paulus sa til offiseren og soldatane: «Vert ikkje desse mennene verande om bord, så kan ikkje de bergast.»
32. Då kappa soldatane toga som heldt båten, og lét han driva av.
33. Medan dei venta på at det skulle dagast, rådde Paulus alle til å få seg mat. Han sa: «I fjorten dagar har de no gått fastande og venta og har ikkje fått noko i livet.
34. Difor rår eg dykk til å eta; det må til, skal de verta berga. Ingen av dykk skal missa så mykje som eit hår på hovudet.»
35. Med så sagt tok han eit brød, takka Gud medan alle høyrde på, braut det og tok til å eta.
36. No fekk alle nytt mot, og dei tok til seg mat.
37. Vi var i alt 276 menneske om bord.
38. Då dei hadde ete seg mette, letta dei skipet med å hiva kornlasta i sjøen.
39. Då det vart dag, kjende dei ikkje att landet. Men dei fekk auga på ei vik med flat strand, og der ville dei freista å setja skipet på grunn.