22. Men no bed eg dykk vera ved godt mot. Ikkje ein av dykk skal missa livet; men skipet er tapt.
23. For i natt stod det framfor meg ein engel frå den Gud som eg tilhøyrer og tener,
24. og han sa: Ver ikkje redd, Paulus! Du skal stiga fram for keisaren. Og Gud har gjeve deg alle dei som er med deg på skipet.
25. Så ver då ved godt mot! Eg har den tru til Gud at det vil gå som det er sagt meg.
26. Vi kjem til å stranda på ei eller anna øy.»
27. Då vi hadde drive ikring på Adriahavet i fjorten dagar, fekk sjømennene landkjenning midt på natta.
28. Dei lodda og fann tjue famnar. Litt lenger inne lodda dei att og fann femten famnar.
29. Då vart dei redde vi kunne støyta på eit skjer; difor kasta dei fire anker ut frå bakstamnen og ynskte berre at det måtte dagast.
30. Sjømennene freista å røma frå skipet. Dei sette skipsbåten på vatnet, medan dei gjorde som om dei ville setja anker frå baugen.
31. Men Paulus sa til offiseren og soldatane: «Vert ikkje desse mennene verande om bord, så kan ikkje de bergast.»
32. Då kappa soldatane toga som heldt båten, og lét han driva av.