16. Atter seier eg: Ingen må tru at eg er frå sans og samling. Men om de gjer det, får de likevel høyra på meg som om eg hadde mist vitet, så eg òg kan rosa meg litt.
17. For det eg seier når eg no rosar meg, det seier eg ikkje som ein Herrens tenar, men i eit slag vanvit.
18. Men sidan det er så mange som gjer seg til av sine menneskelege føremoner, vil eg òg gjera det.
19. De som er så kloke, toler vel folk som har mist vitet.
20. For de toler då at dei gjer dykk til trælar, at dei syg dykk ut og fangar dykk, ser ned på dykk og slår dykk i andletet.
21. Med skam må eg vedgå at vi i så måte har vore altfor veike. Men det som dei andre vågar – eg talar som i vitløyse – det kan vel eg òg våga.
22. Er dei hebrearar? Eg òg. Er dei israelittar? Eg òg. Er dei av Abrahams ætt? Eg òg.
23. Er dei Kristi tenarar? Eg talar som ein vitlaus mann: Eg er det endå meir. Eg har hatt større strev, fått fleire slag, vore oftare i fengsel, mang ein gong i dødsfare.
24. Av jødane har eg fem gonger fått dei førti slaga på eitt nær.
25. Tre gonger vart eg piska, ein gong steina, tre gonger leid eg skipbrot, og ein gong dreiv eg eit heilt døger ikring på havet.
26. Ofte var eg på ferder, i fare på elvar, i fare mellom røvarar, i fare mellom landsmenn, i fare mellom utlendingar, i fare i byar, i fare i øydemark, i fare på hav, i fare mellom falske brør,
27. i slit og strev, ofte i nattevòke, i svolt og torste, ofte fastande og utan klede i kulden.