1. Adoni-Sedek, kongen i Jerusalem, fekk høyra at Josva hadde teke Ai og bannstøytt byen, og at han hadde gjort like eins med Ai og kongen der som med Jeriko og kongen der. Han fekk òg høyra at folket i Gibeon hadde gjort fred med israelittane og budde midt imellom dei.
2. Då vart han livande redd; for Gibeon var ein stor by, som ein kongestad, større enn Ai, og alle mennene der var djerve krigarar.
3. Så sende Adoni-Sedek, kongen i Jerusalem, bod til Hoham, kongen i Hebron, til Piram, kongen i Jarmut, til Jafia, kongen i Lakisj, og til Debir, kongen i Eglon, og sa:
4. «Kom opp og hjelp meg, så vi kan slå folket i Gibeon fordi dei har gjort fred med Josva og israelittane.»
5. Då kom dei saman desse fem amorittkongane og drog opp med hærane sine. Det var kongane i Jerusalem, Hebron, Jarmut, Lakisj og Eglon. Dei kringsette Gibeon og ville ta på byen.
6. Men folket i Gibeon sende bod til Josva i leiren ved Gilgal og sa: «Slå ikkje handa av trælane dine, men kom opp til oss så fort du kan! Hjelp oss og berga oss! For alle amorittkongane som bur i fjellbygdene, har slege seg i hop mot oss.»
7. Så tok Josva ut frå Gilgal med heile hæren, alle dei djerve krigarane sine.
8. Og Herren sa til han: «Ver ikkje redd amorittkongane! Eg gjev dei i dine hender. Ikkje ein av dei skal kunna stå seg mot deg.»
9. Josva kom brått over dei, etter at han hadde vore på vegen frå Gilgal heile natta.
10. Og Herren sette slik støkk i dei då israelittane kom, at dei leid eit stort nederlag ved Gibeon. Sidan forfylgde Josva dei på vegen som ber opp til Bet-Horon, heilt til Aseka og Makkeda, og hogg dei ned.
11. Som dei rømde for israelittane og var komne til bakken ved Bet-Horon, sende Herren store hagl ned over dei frå himmelen, så dei fall døde til jorda bortetter heile vegen til Aseka. Dei som sette livet til i haglskura, var fleire enn dei som israelittane drap med sverd.
12. Den gongen ropa Josva til Herren, då Herren gav amorittane i Israels vald. Han sa så heile Israel høyrde det:«Stå still, du sol, i Gibeon,dryg, du måne, i Ajjalons dal!»
13. Og sola stod still, ¬og månen stoggatil folket fekk hemn ¬over sine fiendar. Så står det skrive i «Boka åt den rettvise». Sola vart ståande midt på himmelen og drygde mest ein heil dag før ho gjekk ned.