19. Etter at eg har vendt meg bort, ¬angrar eg,og sidan eg har fått betre skjøn,slår eg meg for brystet.Skjemd og skamfull må eg bøtafor min ungdoms ¬skamlause ferd.
20. Er Efraim min kjære son,barnet eg har hugnad i?Kvar gong eg talar imot han,må eg tenkja på han ¬med velvilje.Difor bankar mitt hjarta ¬i medynk med han,eg må syna han miskunn,lyder ordet frå Herren.
21. Reis vardar som viser veg,set opp merkesteinar for deg!Legg nøye merke til ¬den vegen du gjekk!Kom heim att, Israel, ¬du unge møy,kom heim att til byane dine!
22. Kor lenge vil du snu deg ¬hit og dit,du fråfalne dotter?No vil Herren skapa noko nytt ¬i landet;då kan ei kvinne ¬verja ein mann.
23. Så seier Herren, Allhærs Gud, Israels Gud: Endå ein gong skal dei seia i Juda og i byane der, når eg vender lagnaden deira: «Herren signe deg, du rettferds bustad, du heilage fjell.»
24. Folket i Juda og i alle byane skal bu saman der, både bønder og gjætarar som flakkar ikring.
25. Eg lèt den som er utmødd, drikka seg utyrst og mettar alle som lid naud.
26. Då vakna eg og såg meg om. Svevnen hadde gjort meg godt.
27. Sjå dagar skal koma, lyder ordet frå Herren, då eg både i Israel og Juda sår ut eit sæde av menneske og dyr.
28. Og liksom eg vakte over dei for å rykkja opp og riva ned, å bryta ned, øydeleggja og skada, så vil eg no vaka over dei for å byggja og planta, lyder ordet frå Herren.
29. På den tid skal dei ikkje lenger seia:Fedrane åt sure druer,og borna fekk ringe tenner.
30. Men kvar skal døy ¬for si eiga synd.Den som et sure druer,skal sjølv få ringe tenner.
31. Sjå, dagar skal koma, ¬seier Herren,då eg gjer ei ny paktmed Israels ætt og Judas ætt,
32. ei pakt som er annleisenn den eg gjorde ¬med fedrane deira,den gongen eg tok dei i handaog førte dei ut or Egypt,den pakta med meg ¬som dei braut,endå eg var deira rette herre, ¬seier Herren.
33. Nei, såleis er den pakta ¬eg vil gjeramed Israels-folket ¬i dagar som kjem,lyder ordet frå Herren:Eg vil leggja mi lov ¬i hugen deiraog skriva henne i hjarta deira.Eg vil vera deira Gud,og dei skal vera mitt folk.
34. Då skal ingen lengerlæra sin neste og sin brorog seia: «Kjenn Herren!»For dei skal alle kjenna meg,både små og store, seier Herren.For eg vil tilgje ¬deira misgjerningog aldri meir ¬koma deira synd i hug.
35. Så seier Herren,han som sette sola til å lysa ¬om dagenog laga det såat månen og stjernene ¬lyser om natta,han som rører opp havet ¬så bylgjene brusar,– Herren, Allhærs Gud, ¬er hans namn:
36. Lèt eg denne skipnaden vika,lyder ordet frå Herren,skal Israels-ætta òg for alltidhalda opp med å vera mitt folk.