1. Då Israel var ung, ¬fekk eg han kjær,frå Egypt kalla eg son min.
2. Men di meir eg ropa på folket,di meir gjekk dei bort frå meg.Dei ofra til Ba’al-gudane,brende offer for gudebilete,
3. – endå eg lærte Efraim å gåog tok dei på armane mine;men dei skjøna ikkje ¬at eg lækte dei.
4. Eg drog dei med milde band,ja, med kjærleiks taumar.Eg stelte med dei ¬liksom bondensom lyfter åket frå nakken;eg bøygde meg ned ¬og gav dei mat.
5. Dei skal ikkje koma attende ¬til Egypt,men Assur ¬skal vera kongen deira,for dei vil ikkje venda om.
6. Sverdet skal rasa i byane deira,bryta sund bommane ¬og eta om seg,for deira planar er vonde.
7. Mitt folk heng fast ¬ved sitt fråfall frå meg.Dei ropar alle til Den Høge,men han reiser dei ikkje opp.