10. Du menneske, sei til Israels-ætta: De tenkjer som så: «Fordi vår synd og skuld ligg tungt på oss, visnar vi bort. Korleis kan vi då leva?»
11. Sei til dei: Så sant eg lever, seier Herren Gud: Eg vil ikkje at den gudlause skal døy, men at han skal venda om frå si vonde ferd og leva. Vend om, vend om frå dykkar vonde ferd! Kvifor vil de døy, de israelittar?
12. Du menneske, sei til landsmennene dine: Når den rettferdige syndar, kan hans rettferd ikkje berga han. Og når den gudlause vender om frå sin vondskap, skal hans vondskap ikkje fella han. Den rettferdige kan ikkje leva ved si rettferd når han syndar.
13. Om den rettferdige seier eg: «Han skal leva.» Men lit han på si rettferd og gjer urett, då skal alle hans velgjerningar vera gløymde. Han skal døy på grunn av den uretten han har gjort.
14. Om den gudlause seier eg: «Han skal døy.» Men så vender han kanskje om frå si synd og gjer rett og rettferd.
15. Han gjev att det pant han har teke, gjev vederlag for det han har røva, og fylgjer dei føreskrifter som gjeld for livet, så han ikkje gjer urett. Då skal han ikkje døy, men leva.
16. Ikkje ei av dei syndene han har gjort, skal leggjast han til last. Når han gjer rett og rettferd, skal han leva.
17. No vil vel landsmennene dine seia: «Herren går ikkje fram på rett vis.» Men det er deira eiga åtferd som ikkje er rett.
18. Når den rettferdige gjev opp si rettferd og gjer urett, då skal han døy.
19. Og når den gudlause vender om frå sin vondskap og gjer rett og rettferd, då skal han leva.
20. Og endå seier de at Herren ikkje går fram på rett vis. Eg vil døma dykk, israelittar, etter det kvar og ein har gjort.
21. I det tolvte året etter at vi vart bortførte, den femte dagen i den tiande månaden, kom det ein flyktning frå Jerusalem til meg og sa: «Byen er teken.»
22. Kvelden før flyktningen kom, hadde Herrens hand kome over meg. Og før han kom til meg om morgonen, opna Herren munnen min. Då munnen vart opna, var eg ikkje mållaus lenger.
23. Herrens ord kom til meg, og det lydde så:
24. Menneske, dei som bur mellom ruinane der borte i Israels-landet, dei seier: «Abraham var berre ein, og endå tok han landet i eige. Vi er mange, og vi har fått det til eigedom.»
25. Difor skal du seia til dei: Så seier Herren Gud: De et kjøt med blodet i, lyfter augo til avgudane og lèt det renna blod. Og så skulle de få eiga landet!