20. Tidleg om morgonen, då det tok til å dagast, stod kongen opp og skunda seg til løvehola.
21. Då han kom bort til hola, ropa han full av otte på Daniel og sa til han: «Daniel, du tenar for den levande Gud, har din Gud, som du stendig dyrkar, kunna frelsa deg frå løvene?»
22. Då svara Daniel: «Kongen leve evig!
23. Min Gud sende engelen sin og lét att gapet på løvene, så dei ikkje har gjort meg noko vondt. For eg er funnen skuldfri for han; og mot deg, konge, har eg heller ikkje gjort noko gale.»
24. Då vart kongen hjarteglad og baud at dei skulle dra Daniel opp or hola. Då dei hadde drege Daniel opp, fanst det ingen skade på han; for han hadde sett si lit til sin Gud.
25. Kongen sa no frå at dei mennene som hadde klaga Daniel, skulle hentast og kastast i løvehola saman med borna og konene sine. Og endå før dei var komne til botnar i hola, rauk løvene på dei og krasa kvart beinet i kroppen deira.
26. Etter dette skreiv kong Dareios til alle folk og ætter med ulike språk på heile jorda: «Eg ynskjer dykk fred og lukke.
27. Med dette byd eg at folket i heile mitt rike skal ha age for Daniels Gud og skjelva for han.For han er den levande Gud,han skal vera til evig tid.Hans rike går ikkje til grunne,hans velde tek aldri slutt.
28. Han frelser og friar ut,han gjer teikn og underi himmelen og på jorda.Det var han som frelste Daniel ¬frå løvene.»
29. Sidan gjekk det Daniel vel både medan Dareios og Kyros var kongar i Persia.