36. Ved soleglad gjekk det eit rop gjennom leiren: «Kvar mann heim til sin by og sitt land!»
37. Såleis døydde kongen, og dei førte han til Samaria og gravla han.
38. Og då dei skylde vogna ved Samaria-dammen, sleikte hundane blodet hans, medan skjøkjene lauga seg der. Det gjekk som Herren hadde sagt.
39. Det som elles er å seia om Akab og alt det han gjorde, om elfenbeinshuset han reiste, og alle byane han bygde, det står skrive i krønikeboka åt Israels-kongane.
40. Så gjekk Akab til kvile hjå fedrane sine, og Akasja, son hans, vart konge etter han.
41. Då Akab hadde vore konge i Israel i fire år, vart Josjafat, son til Asa, konge i Juda.
42. Han var trettifem år gamal då han vart konge, og han styrte i Jerusalem i tjuefem år. Mor hans heitte Asuba og var dotter til Sjilki.
43. Josjafat fylgde i eitt og alt den same vegen som Asa, far sin, og veik ikkje av frå den, men gjorde det som rett var i Herrens augo.
44. Likevel vart ikkje offerhaugane nedlagde; folket heldt fram med å slakta og ofra på haugane.
45. Josjafat levde i fred med kongen i Israel.
46. Det som elles er å seia om Josjafat og dei storverk han gjorde, og krigane han førte, det står skrive i krønikeboka åt Juda-kongane.
47. Resten av dei som dreiv tempelutukt og som var att frå den tid Asa, far hans, levde, jaga han ut or landet.