6. Зашто Бог, Кој некогаш заповеда од „темнината да изгрее светлина“, Тој ги озари срцата наши за да биде познанието на славата Божја во лицето на Исус Христос светло.
7. Но таа ризница ја носиме во глинени садови, та преизобилната сила да биде од Бога, а не од нас.
8. Од секаде сме угнетувани, но не сме потиштени; во недоумица сме, не губиме надеж;
9. нѐ гонат, но не сме напуштени; нѐ кутнуваат, но ние не пропаѓаме.
10. И секогаш во телото наше ја носиме смртта на Господ Исус, така што и животот Исусов да се открие во телото наше.
11. Зашто ние, живите, постојано се изложуваме на смрт заради Исус, та и животот Исусов да се открие во нашето смртно тело.
12. Така смртта дејствува во нас, а животот – во вас.
13. А, пак, бидејќи го имаме тој ист дух на верата, како што е напишано: „Поверував и затоа говорев“, и ние веруваме, па затоа и говориме,
14. бидејќи знаеме дека Оној Кој Го воскресна Господ Исус и нас ќе нѐ воскресне преку Исус и ќе нѐ постави со вас.
15. Зашто сѐ е заради вас, та благодатта, намножена преку благодарноста на мнозина, да изобилува за славата Божја.
16. Затоа ние не паѓаме со духот; но, ако нашиот надворешен човек тлее, внатрешниот од ден на ден се обновува.
17. Зашто нашите сегашни незначителни страдања ни донесуваат многу пообилна и вечна тежина на славата,
18. зашто ние не целиме кон видливото, туку кон невидливото, бидејќи видливото е времено, а невидливото – вечно.