1. Тогаш Софар Нааматецот проговори и рече:
2. „Мислите ме тераат да ти одговорам, и затоа во мене врие тоа возбудување,
3. додека ги слушам укорите што ме срамат, но мојот дух на разумот веќе ќе најде умен одговор.
4. Зар тебе не ти е познато од старо време, од кога е поставен човекот на земјата,
5. дека е кратковремена радоста на нечесниот, дека среќата на безбожникот поминува како миг?
6. Макар со растот да порасте и до небото, а неговата глава да допре до облаците,
7. тој исчезнува засекогаш како призрак. Кои го видоа велат: „Каде е сега тој?”
8. Тој се расплинува како сон без трага, исчезнува како ноќен привид.
9. Ниедно око нема веќе да го гледа, ниту неговото место ќе го види.
10. Бедните ќе ги гонат неговите деца: со своите раце ќе си го вратат имотот.
11. Неговите коски беа бујни со младост, ете, тие лежат во правот.
12. Злото и беше слатко на неговата уста, па го криеше под својот јазик;
13. се насладуваше внимавајќи да не го голтне, и го задржуваше под своето непце.
14. Но таа храна му гние во утробата, змиски отров станува во цревата.