28. Sang Prabu nuli ndangu: “Ana apa, ta?” Atur wangsulane wong wadon mau: “Tiyang estri punika cariyos dhumateng kawula: Anakmu lanang iku wenehna, supaya ing dina iki aku padha bisa mangan, dene sesuk genti padha mangan anakku lanang.
29. Dadosipun kawula sami ngolah lan nedha anak kawula. Nanging sareng ing dinten candhakipun kawula cariyos dhateng piyambakipun: Anakmu genti wenehna, padha dipangan, anakipun dipun dhelikaken.”
30. Bareng Sang Nata midhanget ature wong wadon iku, nuli nyuwek-nyuwek pangagemane lan ing sajrone tindak-tindak ana ing dhuwur balowarti iku, wong akeh padha ndeleng anggone mangagem bagor tumempel ing sarirane. Sang Prabu tumuli ngandika:
31. “Ingsun muga kaparingana paukuman mangkene dening Gusti Allah, malah muga ngluwihana kang mangkono iku, manawa ing dina iki sirahe Elisa bin Safat isih dumunung ing badane.”
32. Anadene Nabi Elisa lelenggahan ana ing daleme karo para pinituwa. Sang Nata utusan wong ndhisiki panjenengane, nanging sadurunge kang kautus mau tekan ing ngarsane Nabi Elisa, Nabi Elisa wus ngandika marang para pinituwa iku: “Apa kowe padha sumurup, si tukang mateni iku kongkonan wong ngethok guluku? Padha sing awas, manawa kongkonan iku teka, banjur enggal-enggal inebana lawang sarta wonge iku dedelen ing lawang, supaya ora bisa lumebu. Swaraning tindake gustine rak wus keprungu ana ing buri?”
33. Nalika lagi ngandika mangkono marang wong-wong mau, Sang Nata rawuh manggihi panjenengane. Pangandikane Sang Prabu: “Lah bilai punika dhatengipun saking Pangeran Yehuwah. Damelipun punapa kula ngantos-antos dhumateng Sang Yehuwah malih?”