12. Διὰ τοῦτο, ὅπως δι᾽ ἑνὸς ἀνθρώπου ἐμπῆκε ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, ἔτσι διαδόθηκε ὁ θάνατος καὶ εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἐπειδὴ ὅλοι ἁμάρτησαν.
13. Μέχρι τῆς ἐποχῆς τοῦ νόμου ὑπῆρχε ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον, ἀλλὰ δὲν καταλογίζεται ἁμαρτία ἐφ᾽ ὅσον δὲν ὑπάρχει νόμος.
14. Καὶ ὅμως ἐβασίλευσε ὁ θάνατος ἀπὸ τοῦ Ἀδὰμ μέχρι τοῦ Μωϋσέως καὶ εἰς ἐκείνους, ποὺ δὲν ἁμάρτησαν κατὰ τρόπον ὅμοιον μὲ τὴν παράβασιν τοῦ Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος εἶναι τύπος τοῦ μέλλοντος νὰ ἔλθῃ.
15. Ἀλλὰ τὸ δῶρον τῆς χάριτος δὲν εἶναι ὅπως τὸ ἁμάρτημα. Διότι ἐὰν λόγῳ τοῦ ἁμαρτήματος τοῦ ἑνὸς ἐπέθαναν οἱ πολλοί, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ δωρεὰ ποὺ ἦλθε διὰ τῆς χάριτος τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦτο πλέον ἢ ἀρκετὴ διὰ τοὺς πολλούς.
16. Δὲν ὑπάρχει ἀναλογία μεταξὺ τοῦ ἀποτελέσματος τῆς ἁμαρτίας τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου καὶ τῆς δωρεᾶς· διότι ἡ ἀπόφασις μετὰ τὸ ἁμάρτημα τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου ἦτο ἀπόφασις καταδικαστική, ἀλλ᾽ ἡ χαριστικὴ πρᾶξις κατόπιν πολλῶν ἁμαρτημάτων ἔφερε δικαίωσιν.
17. Ἐὰν λοιπὸν διὰ τοῦ ἁμαρτήματος τοῦ ἑνὸς ἐβασίλευσε ὁ θάνατος διὰ τοῦ ἑνός, τότε πολὺ περισσότερον ἐκεῖνοι ποὺ παίρνουν τὴν ὑπεράφθονη χάριν καὶ τὴν δικαίωσιν ὡς δῶρον θὰ βασιλεύσουν εἰς τὴν ζωὴν διὰ τοῦ ἑνὸς Ἰησοῦ Χριστοῦ.
18. Ὥστε λοιπόν, καθὼς τὸ ἀποτέλεσμα τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνὸς ἦτο ἡ καταδίκη ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἔτσι καὶ τὸ ἀποτέλεσμα μιᾶς δικαίας πράξεως ἦτο δικαίωσις καὶ ζωὴ δι᾽ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.
19. Διότι ὅπως διὰ τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου οἱ πολλοὶ ἔγιναν ἁμαρτωλοί, ἔτσι καὶ διὰ τῆς ὑπακοῆς τοῦ ἑνὸς θὰ λάβουν δικαίωσιν οἱ πολλοί.
20. Ὁ νόμος παρεισέφρυσε διὰ νὰ πολλαπλασιασθοῦν αἱ παραβάσεις, ἀλλ᾽ ὅπου πολλαπλασιάσθηκε ἡ ἁμαρτία, ἐκεῖ ξεχείλισε ἡ χάρις,
21. ὥστε, καθὼς ἐβασίλευσε ἡ ἁμαρτία διὰ μέσου τοῦ θανάτου, ἔτσι νὰ βασιλεύσῃ καὶ ἡ χάρις διὰ τῆς δωρεὰν δικαιώσεως, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν αἰώνιον ζωὴν διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας.