1. Διὰ τοῦτο, ἐπειδὴ ἔχομεν τὴν ὑπηρεσίαν αὐτὴν μὲ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, δὲν χάνομε τὸ θάρρος μας,
2. ἀλλ᾽ ἀπαρνηθήκαμε τὰς πράξεις ποὺ οἱ ἄνθρωποι κρύβουν ἀπὸ ντροπὴ καὶ δὲν φερόμεθα μὲ πανουργίαν οὔτε νοθεύομεν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἀλλά, φανερώνοντες τὴν ἀλήθειαν, συσταίνομε τὸν ἑαυτόν μας πρὸς κάθε συνείδησιν ἀνθρώπων ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
3. Ἐὰν εἶναι σκεπασμένο τὸ εὐαγγέλιόν μας, εἶναι σκεπασμένο δι᾽ ἐκείνους ποὺ χάνονται.
4. Ὁ θεὸς τοῦ κόσμου τούτου ἐτύφλωσε τὸν νοῦν τῶν ἀπίστων, ὥστε νὰ μὴ ἰδοῦν τὸ φῶς τοῦ εὐαγγελίου τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι εἰκὼν τοῦ Θεοῦ.
5. Διότι δὲν κηρύσσομεν τὸν ἑαυτόν μας ἀλλὰ τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν ὡς Κύριον, τοὺς δὲ ἑαυτούς μας δούλους σας πρὸς χάριν τοῦ Ἰησοῦ.
6. Διότι ὁ Θεὸς ποὺ εἶπε νὰ λάμψῃ φῶς ἀπὸ τὸ σκοτάδι, αὐτὸς ἔλαμψε μέσα μας, διὰ νὰ φέρῃ εἰς φῶς τὴν γνῶσιν τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
7. Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν αὐτὸν μέσα σὲ πήλινα σκεύη, διὰ νὰ φανῇ ὅτι τέτοια ὑπερβολικὴ δύναμις εἶναι τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν προέρχεται ἀπὸ μᾶς.
8. Πιεζόμεθα μὲ κάθε τρόπον, ἀλλὰ δὲν φθάνομεν σὲ ἀδιέξοδον, εὑρισκόμεθα σὲ ἀμηχανίαν ἀλλ᾽ ὄχι σὲ ἀπελπισίαν,
9. διωκόμεθα ἀλλὰ δὲν ἐγκαταλειπόμεθα, καταβαλλόμεθα ἀλλὰ δὲν χανόμεθα.
10. Πάντοτε φέρομεν εἰς τὸ σῶμά μας τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, διὰ νὰ φανερωθῇ καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ εἰς τὸ σῶμά μας.
11. Διότι ἐνῷ ζῶμεν παραδιδόμεθα πάντοτε εἰς θάνατον χάριν τοῦ Ἰησοῦ, διὰ νὰ φανερωθῇ καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ εἰς τὸ θνητόν μας σῶμα.
12. Ὥστε ὁ μὲν θάνατος συντελεῖται σ᾽ ἐμᾶς, ἀλλ᾽ ἡ ζωὴ σ᾽ ἐσᾶς.
13. Ἀλλ᾽ ἐπειδὴ ἔχομεν τὸ ἴδιο πνεῦμα τῆς πίστεως σύμφωνα πρὸς ὅ,τι εἶναι γραμμένον, Ἐπίστεψα καὶ διὰ τοῦτο ἐμίλησα, καὶ ἐμεῖς πιστεύομεν, διὰ τοῦτο καὶ μιλᾶμε,
14. διότι γνωρίζομεν ὅτι ἐκεῖνος ποὺ ἀνέστησε τὸν Κύριον Ἰησοῦν θὰ ἀναστήσῃ καὶ ἐμᾶς διὰ τοῦ Ἰησοῦ καὶ θὰ μᾶς στήσῃ μαζὶ μ᾽ ἐσᾶς ἐνώπιόν του.
15. Ὅλα γίνονται πρὸς χάριν σας, ὥστε καθὼς ἡ χάρις ἐπεκτείνεται εἰς περισσοτέρους, νὰ προκαλέσῃ πλουσίαν τὴν εὐχαριστίαν πρὸς δόξαν τοῦ Θεοῦ.
16. Διὰ τοῦτο δὲν χάνομεν τὸ θάρρος μας, ἀλλὰ ἂν καὶ ὁ ἐξωτερικός μας ἄνθρωπος φθείρεται, ὁ ἐσωτερικὸς ὅμως ἀνακαινίζεται μέρα μὲ τὴν ἡμέρα.
17. Διότι ἡ στιγμιαία ἐλαφρὴ θλῖψίς μας προετοιμάζει γιὰ μᾶς αἰώνιον βάρος δόξης, ποὺ ὑπερβαίνει κάθε μέτρον,
18. ἐπειδὴ τὸ βλέμμα μας προσηλώνεται ὄχι σ᾽ ἐκεῖνα ποὺ βλέπονται ἀλλὰ σ᾽ ἐκεῖνα ποὺ δὲν βλέπονται, διότι ἐκεῖνα ποὺ βλέπονται εἶναι πρόσκαιρα· ἐκεῖνα ποὺ δὲν βλέπονται, εἶναι αἰώνια.