5. Ὅταν ὁ Σίλας καὶ ὁ Τιμόθεος κατέβηκαν ἀπὸ τὴν Μακεδονίαν, ὁ Παῦλος ἀφωσιώθηκε ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τὸ κήρυγμα, διακηρύττων εἰς τοὺς Ἰουδαίους ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Μεσσίας.
6. Ἀλλ᾽ ὅταν αὐτοὶ ἀντετάσσοντο καὶ τὸν ἔβριζαν, ἐτίναξε τὰ ἐνδύματά του καὶ τοὺς εἶπε, «Τὸ αἷμα σας ἂς ἔλθῃ εἰς τὰ κεφάλια σας, ἐγὼ εἶμαι ἀθῶος· ἀπὸ τώρα θὰ πηγαίνω εἰς τοὺς ἐθνικούς».
7. Καὶ ἔφυγε ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ἐπῆγε εἰς τὸ σπίτι κάποιου ποὺ ὠνομάζετο Ἰοῦστος, ὁ ὁποῖος ἦτο θεοσεβὴς καὶ τὸ σπίτι του ἦτο παραπλεύρως τῆς συναγωγῆς.
8. Ὁ Κρίσπος ὁ ἀρχισυνάγωγος ἐπίστεψε εἰς τὸν Κύριον μὲ ὅλους τοὺς οἰκιακούς του καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Κορινθίους, ὅταν ἄκουαν, ἐπίστευαν καὶ ἐβαπτίζοντο.
9. Μίαν νύχτα εἶπε ὁ Κύριος δι᾽ ὁράματος εἰς τὸν Παῦλον, «Μὴ φοβᾶσαι, ἀλλὰ νὰ μιλᾶς καὶ νὰ μὴ σιωπήσῃς,
10. διότι ἐγὼ εἶμαι μαζί σου. Καὶ κανεὶς δὲν θὰ βάλῃ ἐπάνω σου χέρι διὰ νὰ σὲ κακοποιήσῃ, διότι ἔχω πολὺν λαὸν εἰς τὴν πόλιν αὐτήν».
11. Καὶ ἔτσι ἐκάθησε ἕνα χρόνο καὶ ἕξη μῆνες καὶ ἐδίδασκε μεταξύ τους τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ.
12. Ὅταν ἀνθύπατος τῆς Ἀχαΐας ἦτο ὁ Γαλλίων, ὅλοι οἱ Ἰουδαῖοι ἐπετέθησαν σὰν ἕνας ἄνθρωπος ἐναντίον τοῦ Παύλου καὶ τὸν ἔφεραν εἰς τὸ δικαστικὸν βῆμα
13. μὲ τὴν κατηγορίαν: «Αὐτὸς πείθει τοὺς ἀνθρώπους νὰ λατρεύουν τὸν Θεὸν ἀντίθετα πρὸς τὸν νόμον».
14. Ἐνῷ δὲ ὁ Παῦλος ἐπρόκειτο νὰ ἀρχίσῃ νὰ μιλῇ, εἶπε ὁ Γαλλίων εἰς τοὺς Ἰουδαίους, «Ἐὰν ἐπρόκειτο διὰ κάποιο ἀδίκημα ἢ ἔγκλημα, τότε φυσικὰ θὰ σᾶς ἐδεχόμουν, ὦ Ἰουδαῖοι,
15. ἐὰν ὅμως εἶναι ζήτημα λέξεων καὶ ὀνομάτων καὶ τοῦ δικοῦ σας νόμου, ἐξετάσατέ το σεῖς οἱ ἴδιοι· ἐγὼ δὲν θέλω νὰ εἶμαι δικαστὴς ἐπὶ αὐτῶν τῶν πραγμάτων.