19. Sy het vir haar jongmanne gesê: “Gaan voor my uit; let op, ek kom agter julle aan.” Sy het egter nie vir haar man, Naval vertel nie.
20. Dit het gebeur terwyl sy op haar donkie ry en in die verborge deel van die berg afdaal, let op, dat Dawid en sy manne afkom na haar toe; so het sy hulle ontmoet.
21. Nou, Dawid het gedink: “Ek het sekerlik verniet alles wat aan hierdie man behoort in die wildernis beskerm sodat daar niks van sy goed vermis is nie en hy vergeld my goedheid met boosheid.
22. Mag God so aan die vyande van Dawid doen en nog meer, as ek van almal wat aan hom behoort, teen die oggend een laat oorbly wat manlik is.”
23. Toe Avigayil Dawid sien, het sy gou van haar donkie afgeklim en voor Dawid op haar gesig neergeval en na die aarde toe gebuig.
24. Sy het voor sy voete neergeval en gesê: “Ek smeek u, my meester, laat die skuld op my wees, my meester; laat u dienares asseblief met u praat oor hierdie man, Naval,
25. want soos sy naam is, so is hy; Naval is sy naam en sy dwaasheid is by hom, maar ek, u dienares, het nie my meester se jongmanne, wat u gestuur het, gesien nie;
26. daarom, my meester, so waar as יהוה leef en u leef, aangesien יהוה u daarvan weerhou het om bloed te vergiet en om uself deur u eie hand te vergeld, laat nou u vyande en die wat boosheid soek teen my meester, soos Naval wees.
27. Laat hierdie geskenk wat u dienares vir my meester gebring het, nou vir die jongmanne gegee word wat saam met my meester is.