19. en op die derde dag het ons met ons eie hande die skeepstoerusting oorboord gegooi.
20. Omdat die storm baie dae lank geduur het en nie die son, die maan of die sterre vir baie dae lank geskyn het nie, is eindelik alle hoop om gered te word, verloor.
21. Toe hulle nie in staat was om die saak te beheer nie, het Sha’ul tussen hulle opgestaan en gesê: “Manne, as julle my vertrou het en nie van Krete afgevaar het nie, sou hierdie ramp en skade gespaar gewees het,
22. maar nou vermaan ek julle om moed te hou, want daar sal hoegenaamd geen verlies van lewe onder julle wees nie, maar alleen van die skip,
23. want daar het in hierdie nag ’n boodskapper van die God aan Wie ek behoort en wat ek ook dien, by my gestaan
24. en hy het gesê: “Moenie bang wees nie, Sha’ul; jy moet voor die keiser staan. Let op, God het almal wat saam met jou vaar as ’n guns aan jou gegee;
25. daarom, hou moed, manne, want ek vertrou God dat dit so sal wees soos vir my gesê is,
26. maar ons moet op ’n sekere eiland strand.”
27. Op die veertiende nag terwyl ons nog in die Adriatiese See ronddrywe, het die matrose omtrent middernag vermoed dat hulle naby land is
28. en hulle het die anker uitgegooi en ses en dertig en ’n half meter gekry en nadat hulle ’n bietjie verder gegaan het, sewe en twintig en ’n half meter.
29. Omdat hulle bang was dat hulle miskien op rotsagtige plekke kon strand, het hulle van die agterskip af vier ankers uitgegooi en gewens dat dit dag moet word.
30. Die matrose het egter probeer om van die skip af te vlug en die reddingsbootjie in die see laat sak onder die voorwendsel dat hulle die skip aan land wou vasmaak.
31. Toe Sha’ul dit sien, sê hy vir die kaptein oor ’n honderd en die soldate: “As hierdie manne nie op die skip bly nie, kan julle nie gered word nie.”
32. Daarop het die soldate die toue van die reddingsbootjie afgekap en hom laat dryf,