28. นี่ก็จะเป็นบาปอันควรแก่การลงโทษเพราะเท่ากับว่าข้าไม่ซื่อสัตย์ต่อพระเจ้าเบื้องบน
29. “หากข้ากระหยิ่มยิ้มย่องในเคราะห์หามยามร้ายของศัตรูหรือลิงโลดยินดีในความทุกข์ร้อนที่เกิดขึ้นกับเขา
30. ข้าไม่เคยยอมให้ปากของข้าทำบาปโดยสาปแช่งชีวิตของเขาให้มีอันเป็นไป
31. หากคนในครัวเรือนของข้าไม่เคยกล่าวว่า‘ใครบ้างไม่ได้กินเนื้อที่โยบให้จนอิ่ม?’
32. อันที่จริงข้าไม่เคยแม้แต่ปล่อยให้คนแปลกหน้าต้องค้างคืนอยู่ตามถนนเพราะประตูบ้านของข้าเปิดต้อนรับผู้เดินทางอยู่เสมอ
33. หากข้าปิดบังบาปไว้เหมือนที่คนทั่วไปได้ปฏิบัติโดยซุกซ่อนความผิดของข้าไว้ในใจ
34. เพราะข้ากลัวฝูงชนและหวั่นเกรงการดูแคลนจากวงศ์ตระกูลต่างๆ ยิ่งนักข้าก็เลยเก็บตัวเงียบไม่ออกนอกบ้าน
35. (“อยากให้มีใครสักคนฟังข้าตอนนี้! บัดนี้ข้าขอลงชื่อแก้ข้อกล่าวหาของข้าขอองค์ทรงฤทธิ์ตอบข้าด้วยเถิดขอให้โจทก์เขียนคำฟ้องร้องขึ้นมา
36. แน่ทีเดียว ข้าจะแบกคำฟ้องนั้นไว้บนบ่าข้าจะสวมมันไว้เหมือนมงกุฎ
37. ข้าจะแถลงทุกย่างก้าวของข้าแด่พระองค์ข้าจะเข้าเฝ้าพระองค์เหมือนข้าเป็นเจ้านายองค์หนึ่ง)
38. “หากที่ดินของข้าร้องกล่าวโทษข้าและทุกรอยไถคราดเปียกชุ่มด้วยน้ำตา
39. หากข้ากินพืชผลโดยไม่จ่ายเงินหรือทำร้ายจิตใจผู้เช่า
40. ก็ขอให้หนามงอกขึ้นแทนที่ข้าวสาลีและวัชพืชงอกแทนข้าวบาร์เลย์”โยบพูดจบลงตรงนี้