4. หากข้าหลงผิดไปจริงๆความผิดพลาดก็เป็นเรื่องของข้าคนเดียว
5. หากท่านจะยกตนข่มข้าและใช้ความตกต่ำของข้าปรักปรำข้า
6. ก็จงรู้เถิดว่าพระเจ้าทรงทำผิดต่อข้าและเหวี่ยงแหของพระองค์คลุมข้าไว้
7. “ถึงแม้ข้าร้องว่า ‘ทรงทำผิดต่อข้า!’ แต่ก็ไม่มีคำตอบแม้ข้าร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่ได้รับความยุติธรรม
8. พระเจ้าทรงปิดกั้นหนทางของข้า ข้าจึงผ่านไปไม่ได้พระองค์ทรงคลุมทางของข้าไว้ในความมืด
9. พระเจ้าทรงริบศักดิ์ศรีของข้าไปทรงถอดมงกุฎจากศีรษะของข้า
10. พระองค์ทรงทำลายข้าทุกด้านจนย่อยยับทรงขุดรากถอนโคนความหวังของข้าไปเหมือนถอนต้นไม้
11. พระพิโรธของพระองค์เผาผลาญข้าทรงถือว่าข้าเป็นศัตรูของพระองค์
12. กองกำลังของพระองค์ดาหน้าเข้ามาสร้างเชิงเทินเข้าประชิดข้า และตั้งค่ายล้อมเต็นท์ของข้า
13. “พระองค์ทรงให้พี่น้องห่างเหินข้าคนสนิทชิดเชื้อก็กลายเป็นคนแปลกหน้า
14. ญาติของข้าจากไปเพื่อนฝูงก็ลืมข้า
15. แขกเหรื่อและคนรับใช้ถือว่าข้าเป็นคนแปลกหน้าและมองว่าข้าเป็นคนต่างด้าว
16. ข้าเรียกคนใช้ของข้า แต่เขาไม่ตอบแม้ข้าจะอ้อนวอนเขา
17. ลมหายใจของข้าเป็นที่รังเกียจของภรรยาตัวข้าเป็นที่เกลียดชังของพี่น้องของข้าเอง
18. แม้แต่เด็กเล็กๆ ก็ดูหมิ่นเหยียดหยามข้าเมื่อข้าปรากฏตัว พวกเขาก็หัวเราะเยาะ
19. เพื่อนสนิททุกคนพากันขยะแขยงข้าบรรดาผู้ที่ข้ารักก็กลายเป็นศัตรูกับข้า
20. ข้าเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกข้าเฉียดใกล้ความตายแค่เส้นยาแดง