23. “ ‘ชาวฮาราน ชาวคานเนห์ ชาวเอเดน พ่อค้าเชบา ชาวอัสชูร์ และชาวคิลมาดค้าขายกับเจ้า
24. พวกเขานำเสื้อผ้าสวยงาม ผ้าสีน้ำเงิน ผ้าปัก พรมหลากสีทำด้วยเกลียวเชือกมัดอย่างแน่นหนามาค้าขายในตลาดของเจ้า
25. “ ‘บรรดาเรือแห่งทารชิชเป็นพาหนะบรรทุกสินค้าของเจ้าเจ้ามีสินค้าเก็บไว้เต็มคลังของเจ้าที่ใจกลางทะเล
26. พลกรรเชียงพาเจ้าออกไปกลางทะเลใหญ่แต่ลมตะวันออกจะซัดเจ้าให้อับปางที่ใจกลางทะเล
27. ทรัพย์สมบัติ สินค้า ผลผลิตนักเดินเรือ กะลาสี ช่างประจำเรือนายวาณิช ทหารทั้งปวงของเจ้าตลอดจนทุกคนที่อยู่ในเรือจะจมดิ่งลงสู่ใจกลางทะเลในวันที่เรือของเจ้าอับปาง
28. ชายฝั่งทะเลจะสั่นสะท้านเมื่อลูกเรือของเจ้าส่งเสียงร้อง
29. บรรดาผู้ถือกรรเชียงจะสละเรือนักเดินเรือและลูกเรือทั้งหลายจะยืนอยู่ที่ชายฝั่ง
30. พวกเขาจะส่งเสียงร่ำไห้ขมขื่นอาลัยเจ้าพวกเขาจะโปรยฝุ่นใส่ศีรษะและเกลือกกลิ้งในกองขี้เถ้า
31. พวกเขาจะโกนผมไว้ทุกข์ให้เจ้าและสวมเสื้อผ้ากระสอบพวกเขาจะร่ำไห้ให้เจ้าด้วยความทุกข์ทรมานในวิญญาณและคร่ำครวญด้วยความขมขื่น
32. ขณะร่ำไห้และคร่ำครวญเรื่องเจ้าพวกเขาจะคร่ำครวญเกี่ยวกับเจ้าว่า“มีใครหรือที่เคยถูกทำลายราบคาบเหมือนไทระที่นิ่งเงียบอยู่ก้นทะเล?”
33. เมื่อเจ้านำสินค้าออกสู่ทะเลเจ้าทำให้ชนหลายชาติพอใจเจ้าทำให้บรรดากษัตริย์ของโลกร่ำรวยด้วยทรัพย์สินมั่งคั่งและสินค้าของเจ้า
34. บัดนี้เจ้าเหมือนเรือที่แตกอยู่ในทะเลลึกสินค้าและลูกเรือทั้งปวงของเจ้าจมลงไปพร้อมกับเจ้า
35. ชาวดินแดนชายฝั่งทะเลตกตะลึงในชะตากรรมอันเลวร้ายของเจ้ากษัตริย์ทั้งหลายของพวกเขาสั่นสะท้านด้วยความสยดสยองใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัว