6. “ประชากรของเราเป็นแกะหลงทางคนเลี้ยงของพวกเขาได้พาพวกเขาให้หลงเตลิดไปและเป็นเหตุให้พวกเขาร่อนเร่อยู่บนภูเขาพวกเขาซัดเซพเนจรไปเหนือภูเขาและเนินเขาและลืมถิ่นที่พำนักของตน
7. ผู้ใดพบพวกเขาก็ขย้ำกินศัตรูของพวกเขากล่าวว่า ‘เราไม่ผิดเพราะพวกเขาทำบาปต่อองค์พระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงเป็นทุ่งหญ้าที่แท้จริงของพวกเขา องค์พระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงเป็นความหวังของบรรพบุรุษของพวกเขา’
8. “จงหนีจากบาบิโลนจงออกจากดินแดนของชาวบาบิโลนเถิดและจงเป็นเหมือนแพะนำฝูง
9. เพราะเราจะเร่งเร้ากองทัพพันธมิตรของชนชาติใหญ่ๆ จากทางเหนือมาสู้รบกับบาบิโลนพวกเขาจะเข้าประจำที่ต่อสู้กับมันบาบิโลนจะถูกยึดโดยคนจากทางเหนือลูกศรของพวกเขาเหมือนนักรบชำนาญศึกออกรบคราใดไม่เคยกลับไปมือเปล่า
10. ดังนั้นบาบิโลนจะถูกปล้นและโจรทุกคนได้ของมากมาย” องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น
11. “เพราะเจ้าผู้ปล้นกรรมสิทธิ์ของเรากระหยิ่มลิงโลดเพราะเจ้าร่าเริงอย่างวัวสาวย่ำนวดเมล็ดข้าวและส่งเสียงร้องอย่างม้าตัวผู้
12. มารดาของเจ้าจะอับอายขายหน้ายิ่งนักผู้ให้กำเนิดเจ้าจะอัปยศอดสูกลายเป็นผู้ต่ำต้อยที่สุดในหมู่ประชาชาติเป็นถิ่นกันดาร เป็นทะเลทรายอันแห้งผาก
13. เนื่องด้วยพระพิโรธขององค์พระผู้เป็นเจ้าบาบิโลนจะกลายเป็นถิ่นร้างไม่มีคนอยู่อาศัยทุกคนที่ผ่านไปมาจะตะลึงและเย้ยหยันเนื่องจากบาดแผลทั้งหมดของมัน
14. “พวกเจ้าผู้โก่งธนูจงเข้าประจำที่ล้อมรอบบาบิโลนระดมยิงมัน! ไม่ต้องออมลูกศรเพราะมันได้ทำบาปต่อองค์พระผู้เป็นเจ้า
15. จงโห่ร้องเข้าใส่บาบิโลนทุกด้าน!มันยอมแพ้ หอคอยต่างๆ พังทลายกำแพงพังลงเพราะนี่เป็นการแก้แค้นขององค์พระผู้เป็นเจ้าจงแก้แค้นบาบิโลนจงทำกับบาบิโลนเหมือนที่มันเคยทำแก่ชาติอื่นๆ
16. จงตัดผู้หว่านและผู้เก็บเกี่ยวซึ่งถือเคียวออกจากบาบิโลนให้ทุกคนกลับไปหาพี่น้องร่วมชาติของตนให้ทุกคนหนีไปยังบ้านเกิดเมืองนอนเพราะดาบของผู้กดขี่ข่มเหง
17. “อิสราเอลเป็นฝูงแกะที่กระจัดกระจายซึ่งสิงโตได้ไล่หนีกระเจิงรายแรกที่ขย้ำเขาคือกษัตริย์อัสซีเรียล่าสุดผู้ที่บดขยี้กระดูกของเขาคือกษัตริย์เนบูคัดเนสซาร์แห่งบาบิโลน”