13. เนื่องด้วยพระพิโรธขององค์พระผู้เป็นเจ้าบาบิโลนจะกลายเป็นถิ่นร้างไม่มีคนอยู่อาศัยทุกคนที่ผ่านไปมาจะตะลึงและเย้ยหยันเนื่องจากบาดแผลทั้งหมดของมัน
14. “พวกเจ้าผู้โก่งธนูจงเข้าประจำที่ล้อมรอบบาบิโลนระดมยิงมัน! ไม่ต้องออมลูกศรเพราะมันได้ทำบาปต่อองค์พระผู้เป็นเจ้า
15. จงโห่ร้องเข้าใส่บาบิโลนทุกด้าน!มันยอมแพ้ หอคอยต่างๆ พังทลายกำแพงพังลงเพราะนี่เป็นการแก้แค้นขององค์พระผู้เป็นเจ้าจงแก้แค้นบาบิโลนจงทำกับบาบิโลนเหมือนที่มันเคยทำแก่ชาติอื่นๆ
16. จงตัดผู้หว่านและผู้เก็บเกี่ยวซึ่งถือเคียวออกจากบาบิโลนให้ทุกคนกลับไปหาพี่น้องร่วมชาติของตนให้ทุกคนหนีไปยังบ้านเกิดเมืองนอนเพราะดาบของผู้กดขี่ข่มเหง
17. “อิสราเอลเป็นฝูงแกะที่กระจัดกระจายซึ่งสิงโตได้ไล่หนีกระเจิงรายแรกที่ขย้ำเขาคือกษัตริย์อัสซีเรียล่าสุดผู้ที่บดขยี้กระดูกของเขาคือกษัตริย์เนบูคัดเนสซาร์แห่งบาบิโลน”
18. ฉะนั้นพระยาห์เวห์ผู้ทรงฤทธิ์ พระเจ้าแห่งอิสราเอลตรัสว่า“เราจะลงโทษกษัตริย์บาบิโลนและดินแดนของเขาเหมือนที่เราได้ลงโทษกษัตริย์อัสซีเรีย
19. ส่วนอิสราเอล เราจะนำพวกเขากลับคืนสู่ทุ่งหญ้าของเขาเองพวกเขาจะกินหญ้าบนภูเขาคารเมลและบาชานพวกเขาจะอิ่มเอมบนภูเขาเอฟราอิมและในกิเลอาด”
20. องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศว่า“ในครั้งนั้นจะมีการเสาะหาความผิดของอิสราเอลแต่ไม่พบเลยและจะมีการเสาะหาบาปทั้งหลายของยูดาห์แต่ไม่พบเลยเพราะเราจะอภัยโทษชนหยิบมือที่เหลือซึ่งเราไว้ชีวิต