29. ให้เขาจำนนซบหน้าลงกับดินเพราะอาจยังมีความหวัง
30. ให้เขาเอียงแก้มให้ผู้ที่จะตบเขาและให้เขายอมรับความอัปยศอดสู
31. เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าไม่ได้ทรงทอดทิ้งมนุษย์ตลอดไป
32. แม้พระองค์ทรงให้เกิดความทุกข์โศก แต่ก็ยังจะทรงสำแดงความเมตตาสงสารตามความรักมั่นคงอันใหญ่หลวงของพระองค์
33. เพราะพระองค์ไม่ได้ทรงเต็มพระทัยที่จะให้เกิดความทุกข์ทรมานหรือความโศกเศร้าแก่มนุษย์ทั้งหลาย
34. การเหยียบย่ำนักโทษทั้งปวงในดินแดน
35. การตัดสิทธิ์ผู้หนึ่งผู้ใดต่อหน้าองค์ผู้สูงสุด
36. การไม่ให้ความยุติธรรมแก่ผู้หนึ่งผู้ใดองค์พระผู้เป็นเจ้าจะไม่ทรงเห็นสิ่งเหล่านี้หรือ?
37. หากองค์พระผู้เป็นเจ้าไม่ได้มีประกาศิตไว้ผู้ใดเล่าจะสั่งให้มันเกิดขึ้นได้?
38. ทั้งหายนะและสิ่งดีงามล้วนมาจากพระโอษฐ์ขององค์ผู้สูงสุดไม่ใช่หรือ?
39. ควรหรือที่มนุษย์จะบ่นเมื่อถูกลงโทษเพราะบาปทั้งหลายของตน?
40. ให้เราสำรวจตรวจตราวิถีทางของเราเองและให้เรากลับมาหาองค์พระผู้เป็นเจ้า
41. ให้เราชูใจและชูมือขึ้นอธิษฐานต่อพระเจ้าในสวรรค์และกล่าวว่า
42. “ข้าพระองค์ทั้งหลายได้ทำบาปและได้กบฏและพระองค์ไม่ได้ทรงให้อภัย
43. “พระองค์ทรงคลุมพระองค์เองไว้ด้วยพระพิโรธและทรงตามล่าข้าพระองค์ทั้งหลายพระองค์ทรงประหารโดยไม่ปรานี
44. พระองค์ทรงคลุมพระองค์เองไว้ด้วยเมฆเพื่อไม่ให้คำอธิษฐานใดๆ ขึ้นถึงพระองค์ได้
45. พระองค์ทรงทำให้ข้าพระองค์ทั้งหลายเป็นกากเดนและเศษขยะในหมู่ประชาชาติ
46. “ศัตรูทั้งปวงของพวกข้าพระองค์เปิดปากว่าร้ายพวกข้าพระองค์
47. พวกข้าพระองค์เผชิญความน่าสะพรึงกลัวการหลอกลวงและความพินาศย่อยยับ”