7. ทั้งบาปของเจ้าและบาปของบรรพบุรุษของเจ้า” องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสดังนั้น“เพราะพวกเขาเผาเครื่องบูชาบนภูเขาทั้งหลายและลบหลู่เราบนเนินเขาทั้งหลายเราจะคืนสนองเขาอย่างเต็มที่เนื่องด้วยความประพฤติดั้งเดิมของเขา”
8. องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า“เหมือนยังมีน้ำองุ่นเหลืออยู่ในพวงองุ่นและผู้คนพูดกันว่า ‘อย่าเพิ่งทำลายทิ้งมันยังมีดีอยู่บ้าง’เราก็จะทำอย่างนั้นเพื่อผู้รับใช้ของเราเราจะไม่ทำลายพวกเขาเสียหมด
9. เราจะนำลูกหลานจากยาโคบและจากยูดาห์ออกมาผู้ซึ่งจะครอบครองภูเขาต่างๆ ของเราประชากรที่เราเลือกสรรจะได้รับมันเป็นมรดกและผู้รับใช้ของเราจะอาศัยอยู่ที่นั่น
10. ชาโรนจะเป็นทุ่งหญ้าสำหรับฝูงแกะและหุบเขาอาโคร์จะเป็นที่พักสำหรับฝูงสัตว์เพื่อประชากรของเราที่แสวงหาเรา
11. “แต่สำหรับพวกเจ้าที่ละทิ้งองค์พระผู้เป็นเจ้าและลืมภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของเราผู้กางโต๊ะให้เจ้าแห่งโชคลาภและเติมเหล้าองุ่นผสมสังเวยให้เจ้าแห่งโชคชะตา
12. เราจะกำหนดคมดาบให้เป็นชะตากรรมของเจ้าและเจ้าทั้งหมดจะหมอบลงรับการสังหารเพราะเราร้องเรียกแต่เจ้าก็ไม่ตอบเราพูดแต่เจ้าไม่ฟังเจ้าทำชั่วในสายตาของเราและเลือกทำสิ่งที่เราไม่พอใจ”
13. ฉะนั้นพระยาห์เวห์องค์เจ้าชีวิตตรัสว่า“ผู้รับใช้ของเราจะกินส่วนเจ้าจะหิวโหยผู้รับใช้ของเราจะดื่มส่วนเจ้าจะกระหายผู้รับใช้ของเราจะชื่นชมยินดีส่วนเจ้าจะต้องอับอายขายหน้า
14. ผู้รับใช้ของเราจะร้องเพลงด้วยจิตใจที่ชื่นชมยินดีส่วนเจ้าจะร้องออกมาด้วยความทุกข์ทรมานใจและร่ำไห้ด้วยดวงใจชอกช้ำร้าวราน
15. เจ้าจะเหลือไว้แต่ชื่อเป็นคำสาปแช่งในบรรดาผู้เลือกสรรของเราพระยาห์เวห์องค์เจ้าชีวิตจะทรงสังหารเจ้าส่วนผู้รับใช้ของพระองค์ พระองค์จะทรงประทานนามอื่นให้
16. ผู้ใดจะกล่าวอวยพรในดินแดนนั้นก็จะกล่าวโดยอ้างถึงพระเจ้าแห่งความจริงผู้ใดจะกล่าวปฏิญาณในดินแดนนั้นก็จะสาบานโดยอ้างถึงพระเจ้าแห่งความจริงเพราะความทุกข์ลำเค็ญในอดีตจะถูกลืมและถูกซ่อนไว้จากสายตาของเรา
17. “ดูเถิด เราจะสร้างฟ้าสวรรค์ใหม่และแผ่นดินโลกใหม่จะไม่มีใครจดจำหรือนึกถึงสิ่งเก่าอีกต่อไป
18. แต่จงชื่นชมและปีติยินดีตลอดไปในสิ่งที่เราจะสร้างขึ้นเพราะเราจะสร้างเยรูซาเล็มให้เป็นความปีติยินดีและให้ชาวเยรูซาเล็มเป็นความชื่นชมยินดี
19. เราจะปีติยินดีในเยรูซาเล็มและชื่นชมในตัวประชากรของเราที่นั่นจะไม่มีเสียงคร่ำครวญร่ำไห้ให้ได้ยินอีกต่อไป
20. “ที่นั่นจะไม่มีทารกที่มีชีวิตอยู่เพียงสองสามวันหรือคนแก่ที่อยู่ไม่ครบอายุขัยใครที่ตายเมื่ออายุร้อยปีจะถือว่าตายตั้งแต่ยังหนุ่มส่วนคนที่ตายตั้งแต่อายุไม่ถึงร้อยปีจะถือว่าเป็นคนที่ถูกสาปแช่ง
21. คนทั้งหลายจะสร้างบ้านและได้อยู่อาศัยเขาจะปลูกสวนองุ่นและได้กินผลของมัน
22. ไม่มีอีกแล้วที่เขาจะสร้างบ้านแล้วมีคนอื่นมาอยู่แทนหรือปลูกพืชพันธุ์แล้วคนอื่นมาเก็บไปกินเพราะประชากรของเราจะมีอายุยืนเหมือนต้นไม้ผู้ที่เราเลือกสรรไว้จะได้ชื่นชมผลงานจากน้ำมือของตนตราบนานเท่านาน