1. เกียรติยศไม่คู่ควรกับคนโง่ก็เหมือนหิมะในฤดูร้อนหรือฝนในฤดูเก็บเกี่ยว
2. คำแช่งด่าที่ไร้เหตุก็ไม่ส่งผลก็เหมือนนกกระจอกหรือนกนางแอ่นบินร่อนไปมาไร้จุดหมาย
3. แส้สำหรับม้า บังเหียนสำหรับลาและไม้เรียวสำหรับหลังของคนโง่!
4. อย่าตอบคนโง่ด้วยความโง่ของเขามิฉะนั้นเจ้าเองจะเป็นเหมือนเขา
5. จงตอบคนโง่ด้วยความโง่ของเขามิฉะนั้นเขาจะคิดว่าตนเองฉลาด
6. วางใจคนโง่ให้เป็นทูตส่งสารก็เหมือนตัดเท้าออกหรือดื่มยาพิษ
7. ภาษิตในปากของคนโง่ก็เหมือนขาพิการที่ใช้การไม่ได้
8. การให้เกียรติคนโง่ก็เหมือนผูกหินติดกับสลิง
9. ภาษิตในปากของคนโง่ก็เหมือนพุ่มหนามในมือของคนขี้เมา
10. ผู้ที่จ้างคนโง่หรือใครก็ได้ที่ผ่านไปมาก็เหมือนนักธนูที่ยิงกราดไปมา
11. สุนัขหวนกลับไปหาสิ่งที่มันสำรอกออกมาฉันใดคนโง่ก็กลับไปทำสิ่งโง่เขลาซ้ำซากฉันนั้น
12. เจ้าเห็นพวกคนที่คิดว่าตัวเองฉลาดไหมยังมีความหวังในคนโง่มากกว่าพวกเขาเสียอีก
13. คนเกียจคร้านพูดว่า “มีสิงโตอยู่ที่ถนนมีสิงห์ร้ายเดินไปมาตามท้องถนน!”
14. ประตูเปิดปิดไปมาที่บานพับฉันใดคนเกียจคร้านก็พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงฉันนั้น