1. ข้าแต่พระเจ้า เหตุใดจึงทรงทอดทิ้งข้าพระองค์ทั้งหลายเป็นนิตย์?เหตุใดพระพิโรธของพระองค์จึงคุกรุ่นขึ้นต่อแกะในทุ่งหญ้าของพระองค์?
2. ขอทรงระลึกถึงเหล่าประชากรที่ทรงซื้อมาตั้งแต่ครั้งเก่าก่อนเผ่าพันธุ์ที่ทรงไถ่ไว้เป็นกรรมสิทธิ์ของพระองค์ภูเขาศิโยนที่ประทับของพระองค์
3. ขอทรงหันย่างพระบาทมายังซากปรักหักพังตลอดกาลเหล่านี้ความย่อยยับทั้งหลายที่ศัตรูนำมาสู่สถานนมัสการ
4. บรรดาคู่อริของพระองค์โห่ร้องในพระนิเวศของพระองค์พวกเขาตั้งธงรบของตนขึ้นเป็นหมายสำคัญ
5. พวกเขาทำตัวเหมือนคนตัดไม้เงื้อขวานโค่นป่า
6. พวกเขาจามไม้ที่แกะสลักทั้งสิ้นพังลงด้วยขวานด้ามใหญ่น้อย
7. พวกเขาเผาสถานนมัสการของพระองค์วอดวายพวกเขาย่ำยีที่สถาปนาพระนามของพระองค์
8. พวกเขาคิดในใจว่า “เราจะขยี้ให้แหลกลาญ!”พวกเขาเผาผลาญที่นมัสการพระเจ้าทุกแห่งในแผ่นดิน
9. เราไม่ได้รับหมายสำคัญใดๆ เลยไม่มีผู้เผยพระวจนะเหลืออยู่สักคนเดียวไม่มีสักคนในพวกเรารู้ว่า จะเป็นเช่นนี้ไปนานสักเท่าใด
10. ข้าแต่พระเจ้า ศัตรูจะเย้ยหยันพระองค์ไปนานเท่าใด?ข้าศึกจะจาบจ้วงพระนามของพระองค์ตลอดไปหรือ?
11. เหตุใดจึงทรงยั้งพระหัตถ์ขวาของพระองค์ไว้?ขอทรงยื่นพระหัตถ์ขวาของพระองค์ออกมา และทำลายพวกเขา!
12. ข้าแต่พระเจ้า แต่พระองค์ทรงเป็นกษัตริย์ของข้าพระองค์มาตั้งแต่เก่าก่อนพระองค์ทรงนำความรอดมายังแผ่นดินโลก
13. พระองค์นี่แหละคือผู้ที่แยกทะเลด้วยฤทธานุภาพของพระองค์พระองค์ทรงทำให้หัวของสัตว์ร้ายแห่งห้วงทะเลแหลกลาญ
14. พระองค์นี่แหละคือผู้ที่ขยี้หัวทั้งหลายของเลวีอาธานและโยนให้เป็นอาหารของสัตว์ทั้งหลายในถิ่นกันดาร
15. พระองค์นี่แหละคือผู้ที่เปิดบ่อน้ำพุและลำธารทรงให้แม่น้ำที่ไหลอยู่เสมอนั้นแห้งขอด
16. วันและคืนล้วนเป็นของพระองค์พระองค์ทรงตั้งดวงอาทิตย์และดวงจันทร์