11. เพื่อนฝูงปลีกตัวออกห่างเพราะบาดแผลของข้าพระองค์เพื่อนบ้านหลบลี้หนีหน้า
12. บรรดาผู้ที่หมายเอาชีวิตข้าพระองค์ก็วางกับดักบรรดาผู้ที่จะทำร้ายข้าพระองค์ก็พูดถึงแต่ความหายนะของข้าพระองค์และคิดหาอุบายอยู่วันยังค่ำ
13. แต่ข้าพระองค์เป็นเหมือนคนหูหนวกที่ไม่ได้ยินและเป็นเหมือนคนใบ้ที่พูดไม่ได้
14. ข้าพระองค์กลายเป็นเหมือนคนที่ไม่ได้ยินอะไรผู้ซึ่งไม่สามารถปริปากโต้ตอบ
15. ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ข้าพระองค์รอคอยพระองค์อยู่ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของข้าพระองค์ พระองค์จะทรงตอบ
16. เพราะข้าพระองค์ทูลว่า “ขออย่าให้พวกเขากระหยิ่มยิ้มย่องหรือจองหองพองขนเมื่อเท้าของข้าพระองค์พลาดไป”
17. เพราะข้าพระองค์กำลังจะล้มลงอยู่รอมร่อและความเจ็บปวดอยู่กับข้าพระองค์เสมอ
18. ข้าพระองค์สารภาพความชั่วช้าของข้าพระองค์ข้าพระองค์ร้อนใจในความบาปของตน
19. ศัตรูตัวฉกาจของข้าพระองค์มีมากมายผู้ที่เกลียดชังข้าพระองค์โดยไม่มีสาเหตุก็เหลือคณานับ
20. คนที่ตอบแทนความดีของข้าพระองค์ด้วยความชั่วให้ร้ายข้าพระองค์ขณะที่ข้าพระองค์ใฝ่หาความดี
21. ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขออย่าทรงทอดทิ้งข้าพระองค์ข้าแต่พระเจ้าของข้าพระองค์ ขออย่าทรงห่างไกลข้าพระองค์
22. ขอทรงรีบรุดมาช่วยข้าพระองค์เถิดองค์พระผู้เป็นเจ้าพระผู้ช่วยให้รอดของข้าพระองค์