1. ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขออย่าทรงลงโทษข้าพระองค์ขณะที่ทรงกริ้วหรือตีสั่งสอนข้าพระองค์ขณะที่ทรงพระพิโรธ
2. เพราะลูกศรของพระองค์ปักลึกในตัวข้าพระองค์พระหัตถ์ของพระองค์วางเหนือข้าพระองค์อย่างหนักหน่วง
3. ร่างกายของข้าพระองค์ทรุดโทรมเพราะพระพิโรธของพระองค์กระดูกของข้าพระองค์เสื่อมโทรมเพราะบาปของข้าพระองค์
4. ความผิดของข้าพระองค์ท่วมท้นข้าพระองค์เหมือนภาระอันหนักหน่วงเกินจะแบกไว้
5. บาดแผลของข้าพระองค์ร้าวระบมและกลัดหนองเพราะบาปอันโง่เขลาของข้าพระองค์
6. ข้าพระองค์ถูกทำให้ทรุดลงและตกต่ำอย่างมากข้าพระองค์คร่ำครวญอยู่วันยังค่ำ
7. หลังของข้าพระองค์ปวดร้าวร่างกายของข้าพระองค์ทรุดโทรม
8. ข้าพระองค์อ่อนระโหยและบอบช้ำข้าพระองค์ครวญครางด้วยความร้าวรานใจ
9. ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ความปรารถนาทั้งสิ้นของข้าพระองค์เปิดเผยอยู่ต่อหน้าพระองค์เสียงทอดถอนใจของข้าพระองค์ไม่ได้ถูกปิดกั้นจากพระองค์
10. ใจของข้าพระองค์เต้นระรัว กำลังวังชาของข้าพระองค์ถดถอยและตาของข้าพระองค์ก็มืดมัวไป
11. เพื่อนฝูงปลีกตัวออกห่างเพราะบาดแผลของข้าพระองค์เพื่อนบ้านหลบลี้หนีหน้า
12. บรรดาผู้ที่หมายเอาชีวิตข้าพระองค์ก็วางกับดักบรรดาผู้ที่จะทำร้ายข้าพระองค์ก็พูดถึงแต่ความหายนะของข้าพระองค์และคิดหาอุบายอยู่วันยังค่ำ
13. แต่ข้าพระองค์เป็นเหมือนคนหูหนวกที่ไม่ได้ยินและเป็นเหมือนคนใบ้ที่พูดไม่ได้
14. ข้าพระองค์กลายเป็นเหมือนคนที่ไม่ได้ยินอะไรผู้ซึ่งไม่สามารถปริปากโต้ตอบ
15. ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ข้าพระองค์รอคอยพระองค์อยู่ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของข้าพระองค์ พระองค์จะทรงตอบ
16. เพราะข้าพระองค์ทูลว่า “ขออย่าให้พวกเขากระหยิ่มยิ้มย่องหรือจองหองพองขนเมื่อเท้าของข้าพระองค์พลาดไป”