9. แผ่นดินไว้ทุกข์และอ่อนระทวยเลบานอนอับอายและเหี่ยวแห้งไปชาโรนเป็นเหมือนที่ราบแห้งแล้งบาชานและคารเมลก็สลัดใบ
10. พระยาห์เวห์ตรัสว่า “บัดนี้ เราจะลุกขึ้นบัดนี้ เราจะเป็นที่ยกย่องบัดนี้ เราจะเป็นที่เชิดชู
11. พวกเจ้าอุ้มท้องแต่แกลบ เจ้าคลอดแต่ตอข้าวลมหายใจของพวกเจ้าเป็นไฟที่จะเผาผลาญเจ้า
12. และประชาชนทั้งหลายก็จะเหมือนถูกเผาจนเป็นปูนเหมือนกอหนามที่ถูกตัดแล้วเผาในไฟ
13. “พวกเจ้าผู้อยู่ไกล ฟังซิว่าเราได้ทำอะไรเจ้าผู้อยู่ใกล้ จงรับรู้กำลังของเรา”
14. พวกคนบาปในศิโยนก็หวาดกลัวความสะทกสะท้านเข้าครอบงำคนไร้พระเจ้ามีใครในพวกเราอยู่กับไฟที่เผาผลาญได้?มีใครในพวกเราอยู่กับการเผาไหม้เป็นนิตย์ได้?
15. คือผู้ดำเนินอย่างชอบธรรม และพูดอย่างเที่ยงตรงผู้ดูหมิ่นผลได้จากการบีบบังคับผู้สลัดมือของเขาจากการถือสินบนผู้อุดหูไม่ฟังอุบายเรื่องทำให้โลหิตตกและปิดตาของเขาไม่มองความชั่วร้าย
16. เขาจะอาศัยอยู่บนที่สูงที่ลี้ภัยของเขาจะเป็นป้อมหินจะมีผู้ให้อาหารแก่เขา น้ำดื่มของเขาจะมีแน่
17. ดวงตาของท่านจะเห็นพระราชาผู้ทรงสง่างามและจะมองเห็นแผ่นดินที่ยืดยาวออกไปไกล
18. จิตใจของท่านจะคิดถึงความสยดสยองสมัยก่อนคนที่นับจำนวนอยู่ไหนแล้ว?คนที่ชั่งจำนวนเงินอยู่ไหนแล้ว?คนที่นับจำนวนหอคอยอยู่ไหนแล้ว?
19. ท่านจะไม่เห็นชนชาติดุร้ายอีกคือชนชาติที่พูดต่างภาษาซึ่งฟังไม่ออกที่พูดตะกุกตะกักซึ่งเข้าใจไม่ได้
20. จงมองดูศิโยน เมืองแห่งเทศกาลเลี้ยงของพวกเราดวงตาของท่านจะเห็นเยรูซาเล็มเป็นที่อยู่อันสงบ เป็นเต็นท์ที่ไม่ต้องขนย้ายหลักหมุดของมันจะไม่มีวันถูกถอนเชือกผูกของมันก็ไม่มีวันขาด
21. และที่นั่นพระยาห์เวห์จะเป็นผู้ทรงโอ่อ่าตระการต่อพวกเราจะเป็นดั่งสถานที่มีแม่น้ำและลำธารกว้างใหญ่ที่ซึ่งเรือพายจะไม่พายมาและเรือที่โอ่อ่าตระการไม่ผ่านไป
22. เพราะพระยาห์เวห์ทรงเป็นผู้พิพากษาของพวกเรา พระยาห์เวห์ทรงเป็นผู้ครอบครองของเราพระยาห์เวห์ทรงเป็นกษัตริย์ของเรา พระองค์จะทรงช่วยเราให้รอด
23. สายโยงของท่านห้อยหย่อนมันยึดเสาให้แน่นไม่ได้หรือยึดใบให้กางไม่ได้แล้วเขาจะแบ่งของริบที่มีมากมายนั้นแม้คนง่อยก็จะเอาเหยื่อไปได้