1. เกียรติไม่คู่ควรกับคนโง่ดังหิมะในฤดูร้อนและฝนในฤดูเกี่ยว
2. นกกระจอกย่อมโผผินและนกนางแอ่นย่อมโบยบินฉันใดคำแช่งสาปอย่างไม่สมควรย่อมไม่เกิดผลฉันนั้น
3. แส้สำหรับม้า บังเหียนสำหรับลาและไม้เรียวสำหรับหลังคนโง่
4. อย่าตอบคนโง่ตามความโง่ของเขาเกรงว่าเจ้าจะเป็นเหมือนเขา
5. จงตอบคนโง่ตามความโง่ของเขาเกรงว่าเขาจะคิดว่าตัวเองมีปัญญา
6. ผู้ที่ส่งข่าวไปด้วยมือของคนโง่ก็เหมือนตัดเท้าทั้งสองข้างออกและดื่มความรุนแรง
7. สุภาษิตที่อยู่ในปากของคนโง่ก็เหมือนขาของคนพิการที่ห้อยอยู่อย่างไร้ประโยชน์
8. ผู้ที่ให้เกียรติคนโง่ก็เหมือนคนที่มัดก้อนหินไว้กับสลิง
9. สุภาษิตที่อยู่ในปากของคนโง่ก็เหมือนต้นหนามอยู่ในมือคนขี้เมา
10. ผู้ที่จ้างคนโง่หรือคนที่ผ่านมาก็เหมือนนักธนูที่ยิงทุกคน
11. คนโง่ที่ทำความโง่ซ้ำแล้วซ้ำอีกก็เหมือนสุนัขที่กลับไปหาสิ่งที่มันสำรอกออกมา
12. เจ้าเห็นคนที่คิดว่าตัวเองมีปัญญาหรือ?ยังมีความหวังในคนโง่มากกว่าในเขา
13. คนเกียจคร้านพูดว่า “มีราชสีห์อยู่ที่ถนนมีสิงโตอยู่ที่ลานเมือง”
14. ประตูหันไปมาด้วยบานพับของมันฉันใดคนเกียจคร้านก็ทำอย่างนั้นบนที่นอนของเขาฉันนั้น