19. หมู่คนเดินทางของตำบลเทมามองดูคนเดินทางของเมืองเชบารอคอยหมู่คนเหล่านั้น
20. เพราะเขาทั้งหลายหวังใจ เขาจึงต้องผิดหวังเขามาถึงที่นั่นและต้องยุ่งใจ
21. บัดนี้ ท่านทั้งหลายเป็นอย่างนั้นแก่ข้าท่านเห็นความลำบากยากเย็นและท่านก็กลัว
22. ข้าพูดว่า ‘ขอของกำนัลข้าหน่อย’หรือ ‘ขอสินบนจากทรัพย์สินของท่าน ให้ข้า’
23. หรือว่า ‘ขอช่วยกู้ข้าจากมือของปฏิปักษ์’หรือว่า ‘ขอไถ่ข้าจากมือของผู้บีบบังคับ’ หรือ
24. “สอนข้าซี และข้าจะเงียบขอทำให้ข้าเข้าใจว่าข้าผิดตรงไหน
25. คำซื่อตรงมีอำนาจมากจริงๆแต่คำติเตือนของท่านติเตือนอะไร
26. ท่านคิดว่าท่านติเตือนถ้อยคำได้หรือเมื่อคำปราศรัยของคนสิ้นหวังเป็นแต่ลม
27. เออ ท่านทั้งหลายคงจะได้จับฉลากเอาลูกกำพร้าพ่อและต่อรองเอาเพื่อนของท่านเหมือนเป็นสินค้า
28. “แต่บัดนี้ ขอมองดูข้าเพราะข้าจะไม่มุสาต่อหน้าของท่าน
29. ขอทีเถอะ ขอหันคิดใหม่ อย่าผิดธรรมเลยเออ กลับคิดใหม่เถอะ ข้ายังถูกอยู่
30. มีความผิดสิ่งใดบนลิ้นข้าหรือข้าน่ะหรือ ไม่รู้ถึงภัยพิบัติ