10. เขาทั้งหลายสะอิดสะเอียนข้า และเหินห่างจากข้าเขาไม่รั้งรอที่จะถ่มน้ำลายลงพอเขาเห็นข้า
11. เพราะพระเจ้าทรงหย่อนสายธนูของข้า และให้ข้าตกต่ำเขาทั้งหลายก็เหวี่ยงความยั้งคิดเสียต่อหน้าข้า
12. คนพาลลุกขึ้นข้างขวามือของข้าเขาผลักดันข้าออกไปเขาเหวี่ยงทางแห่งความพินาศไว้ต่อสู้ข้า
13. เขาพังทางเดินของข้าเขาเสริมภัยพิบัติให้ข้าไม่มีผู้ใดช่วยไว้เลย
14. เขามาอย่างกับมาทางช่องโหว่เขากลิ้งเข้ามาท่ามกลางสิ่งปรักหักพัง
15. ความสยดสยองต่างๆหันมาใส่ข้าเกียรติของข้าถูกเขาติดตามอย่างลมตามและความเจริญรุ่งเรืองของข้าศูนย์ไปเสียอย่างเมฆ
16. “บัดนี้จิตใจของข้าก็ละลายไปด้วยความเศร้าสลดวันแห่งความทุกข์ใจยึดตัวข้าไว้
17. กลางคืนกระดูกข้าผุไปและความเจ็บปวดที่แทะข้านั้นไม่หยุดพักเลย
18. เครื่องแต่งกายของข้าเสียรูปไปด้วยความรุนแรงมันมัดข้าอย่างผ้าคอเสื้อรัดข้า
19. พระเจ้าทรงเหวี่ยงข้าลงในปลักและข้าก็กลายเป็นเหมือนผงคลีและขี้เถ้า
20. ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ และพระองค์หาทรงตอบข้าพระองค์ไม่ข้าพระองค์ยืนขึ้น และพระองค์หาทรงมองไม่
21. พระองค์กลับทรงดุร้ายต่อข้าพระองค์พระองค์ทรงข่มเหงข้าพระองค์ด้วยพระหัตถ์ทรงฤทธิ์ของพระองค์