17. “ตะเกียงของคนอธรรมดับบ่อยเท่าใดความยากลำบากมาเหนือเขาบ่อยเท่าใดพระเจ้าทรงแจกจ่ายความเจ็บปวดด้วยพระพิโรธบ่อยเท่าใด
18. เขาเป็นเหมือนฟางข้าวหน้าลมและเป็นเหมือนแกลบที่พายุพัดไปบ่อยเท่าใด
19. ท่านว่า ‘พระเจ้าทรงสะสมความบาปชั่วของเขาไว้ให้ลูกหลานของเขา’ขอพระองค์ทรงตอบแทนแก่เขาทั้งหลายเองเพื่อเขาทั้งหลายจะได้ทราบ
20. ขอให้นัยน์ตาของเขาเห็นความพินาศของเขาและให้เขาดื่มพระพิโรธขององค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์
21. เพราะเขาสนใจอะไรในเรื่องวงศ์วานที่ตามเขามาเมื่อจำนวนเดือนของเขาถูกตัดขาดเสียแล้ว
22. มีผู้ใดจะสอนพระเจ้าได้หรือเมื่อพระองค์ทรงพิพากษาเทวชีพ
23. คนหนึ่งตายเมื่อยังแข็งแรงเต็มที่สบายและปลอดภัยทั้งสิ้น
24. ถังกายของเขาเต็มด้วยน้ำนมและมันกระดูกของเขาก็ชุ่ม
25. อีกคนหนึ่งตายด้วยใจขมขื่นไม่เคยได้ชิมของดี
26. เขาทั้งสองนอนลงในผงคลีดินเหมือนกันและตัวหนอนก็คลุมเขาทั้งสองไว้
27. “ดูเถิด ข้ารู้ความคิดของท่านและอุบายของท่านที่จะทำผิดต่อข้า
28. เพราะท่านว่า ‘วังของเจ้านายอยู่ที่ไหนเต็นท์ซึ่งคนอธรรมอาศัยนั้นอยู่ที่ไหน’
29. ท่านมิได้ถามนักท่องเที่ยวและท่านไม่ได้รับสักขีพยานของเขาหรือ
30. ว่าในคราวที่เกิดภัยพิบัตินั้นคนอธรรมมักรอดได้และเขาได้รับการช่วยเหลือให้พ้นในวันแห่งพระพิโรธ
31. ใครแจ้งวิธีการของเขาให้เขาฟังและผู้ใดสนองเขาในสิ่งที่เขาได้กระทำ
32. และเมื่อคนหามเขาไปยังหลุมศพก็มียามเฝ้าที่อุโมงค์