1. ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทรงเป็นที่อาศัยของข้าพระองค์ทั้งหลายตลอดทุกชั่วชาติพันธุ์
2. ก่อนที่ภูเขาทั้งหลายเกิดขึ้นมาก่อนที่พระองค์ทรงให้กำเนิดแผ่นดินโลกและพิภพพระองค์ทรงเป็นพระเจ้าตั้งแต่นิรันดร์กาลถึงนิรันดร์กาล
3. พระองค์ทรงให้มนุษย์กลับเป็นผงคลีและตรัสว่า “ลูกหลานของมนุษย์เอ๋ย จงกลับเถิด”
4. เพราะพันปีในสายพระเนตรของพระองค์เป็นเหมือนวานนี้ซึ่งผ่านไปแล้วหรือเหมือนยามเดียวในกลางคืน
5. พระองค์ทรงกวาดมนุษย์ไปเสีย เขาเป็นเหมือนความฝันเหมือนหญ้าที่งอกขึ้นใหม่ในเวลาเช้า
6. ในเวลาเช้ามันก็บานออกและขึ้นใหญ่ครั้นเวลาเย็นก็ร่วงโรยและเหี่ยวไป
7. เพราะข้าพระองค์ทั้งหลายถูกความกริ้วของพระองค์ผลาญเสียข้าพระองค์ก็เดือดร้อนเพราะพระพิโรธของพระองค์
8. พระองค์ทรงตั้งความผิดบาปของข้าพระองค์ไว้ต่อพระพักตร์พระองค์ทรงตั้งบาปลับๆของข้าพระองค์ไว้ในสว่างแห่งพระพักตร์ของพระองค์
9. วันทั้งปวงของข้าพระองค์ทั้งหลายสิ้นไปใต้พระพิโรธ ของพระองค์กำหนดปีของข้าพระองค์สิ้นสุดลงอย่างเสียงถอนหายใจ
10. กำหนดปีของข้าพระองค์คือเจ็ดสิบหรือสุดแต่เรื่องกำลัง ก็ถึงแปดสิบแต่ช่วงชีวิตนั้นมีแต่งานและความลำบากไม่ช้าก็สูญไปและข้าพระองค์ก็จากไป
11. ผู้ใดจะทราบถึงฤทธิ์ความกริ้วของพระองค์และพระพิโรธของพระองค์ตามความเกรงกลัวพระองค์
12. ขอพระองค์ทรงสอนให้นับวันของข้าพระองค์เพื่อข้าพระองค์ทั้งหลายจะมีจิตใจที่มีปัญญา