6. และข้าพระองค์ว่า “โอ ข้าอยากมีปีกอย่างนกพิราบจะได้บินหนีไปและอยู่สงบ
7. เออ ข้าจะได้พเนจรไปไกลข้าจะได้พักอยู่ในถิ่นทุรกันดาร
8. ข้าจะได้รีบไปหาที่กำบังจากลมดุเดือดและพายุ”
9. ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขอทรงทำลายเสีย และให้ภาษาของเขายุ่งเหยิงไปเพราะข้าพระองค์เห็นความทารุณ และการโกลาหลที่ในนคร
10. เขาเดินบนกำแพงรอบนครอยู่ทั้งกลางวันและกลางคืนและความบาปผิดกับความทุกข์ยากลำบากอยู่ภายในนคร
11. การทำลายมีอยู่ท่ามกลางเธอการบีบบังคับและการฉ้อโกงไม่พรากไปจากตลาดของเธอ
12. มิใช่ศัตรูผู้เยาะเย้ยข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะได้ทนได้มิใช่ผู้ที่เกลียดชังข้าพเจ้าผู้พองตัวใส่ข้าพเจ้าข้าพเจ้าจะได้หลบเขาได้
13. แต่เป็นท่าน เสมอบ่าเสมอไหล่กับข้าพเจ้าเป็นเกลอของข้าพเจ้า เป็นมิตรรู้จักมักคุ้นกับข้าพเจ้า
14. เราเคยสนทนาปราศรัยกันอย่างชื่นใจเราดำเนินในพระนิเวศของพระเจ้าฉันมิตรสนิท
15. ขอมัจจุราชมาหาเขาเหล่านั้นให้เขาลงไปยังแดนผู้ตายทั้งเป็นเพราะความโหดร้ายอยู่ในบ้านของเขาและอยู่ในใจของเขา
16. ฝ่ายข้าพเจ้าร้องทูลต่อพระเจ้าและพระเจ้าจะทรงช่วยข้าพเจ้าให้รอด