10. เหตุด้วยความพิโรธและความกริ้วของพระองค์เพราะพระองค์ทรงชูข้าพระองค์ขึ้นและโยนข้าพระองค์ทิ้งไปเสีย
11. วันเวลาของข้าพระองค์เหมือนเงาเวลาเย็นข้าพระองค์เหี่ยวไปเหมือนหญ้า
12. ข้าแต่พระเจ้า แต่พระองค์ประทับบนบัลลังก์เป็นนิตย์พระนามของพระองค์ดำรงอยู่ทุกชั่วชาติพันธุ์
13. พระองค์ทรงลุกขึ้นสงสารศิโยนเพราะถึงเวลาที่จะทรงพระกรุณาเธอเออ เวลากำหนดมาถึงแล้ว
14. เพราะผู้รับใช้ของพระองค์รักซากก้อนหินของเธอนักและสงสารผงคลีของเธอ
15. บรรดาประชาชาติจะกลัวพระนามของพระเจ้าและบรรดาพระราชาของแผ่นดินโลก กลัวพระสิริของพระองค์
16. เพราะพระเจ้าจะทรงสร้างศิโยนพระองค์จะทรงปรากฏด้วยพระสิริของพระองค์
17. พระองค์จะสนพระทัยในคำอธิษฐาน ของคนสิ้นเนื้อประดาตัวและจะไม่ทรงดูหมิ่นคำอธิษฐานของเขา
18. ขอบันทึกเรื่องนี้ไว้ให้ชาติพันธุ์ที่จะมีมาเพื่อประชาชนที่ยังจะทรงสร้างมานั้นจะได้สรรเสริญพระเจ้า
19. บันทึกว่า พระองค์ทอดพระเนตรลงมาจาก ที่สูงอันบริสุทธิ์ของพระองค์จากฟ้าสวรรค์ พระเจ้าทอดพระเนตรแผ่นดินโลก
20. เพื่อทรงฟังเสียงร้องครางของเชลยเพื่อทรงปล่อยคนที่ต้องถึงตายให้เป็นอิสระ
21. เพื่อมนุษย์จะประกาศพระนามของพระเจ้าในศิโยนและกล่าวสรรเสริญพระองค์ในเยรูซาเล็ม
22. ขณะเมื่อชนชาติทั้งหลายรวบรวมกันทั้งบรรดาราชอาณาจักรเพื่อนมัสการพระเจ้า
23. พระองค์ทรงหักกำลังของข้าพเจ้ากลางทางพระองค์ทรงกระทำให้วันเวลาของข้าพเจ้าสั้นเข้า
24. ข้าพเจ้าว่า “ข้าแต่พระเจ้าของข้าพระองค์ขออย่าทรงนำข้าพระองค์ไปเสียในกึ่งกลางวันเวลาของข้าพระองค์พระองค์ ผู้ปีเดือนดำรงอยู่ตลอดทุกชั่วชาติพันธุ์”