12. ข้าพระองค์เป็นทะเล หรือเป็นมังกรหรือพระองค์จึงทรงวางยามเฝ้าข้าพระองค์
13. เมื่อข้าพระองค์พูดว่า ‘เตียงของข้าจะเล้าโลมข้าที่นอนของข้าจะบรรเทาการร้องทุกข์ของข้า’
14. แล้วพระองค์ก็ทำให้ข้าพระองค์กลัวด้วยความฝันและทำให้ข้าพระองค์หวาดเสียวด้วยนิมิต
15. จิตใจข้าพระองค์จึงเลือกที่จะอึดอัดตายยิ่งกว่าเหลือแต่กระดูกอย่างนี้
16. ข้าพระองค์เบื่อชีวิต ข้าพระองค์จะไม่อยู่ค้ำฟ้าปล่อยข้าพระองค์แต่ลำพังเถิดเพราะวันคืนของ ข้าพระองค์เป็นแต่เพียงลมหายใจ
17. มนุษย์เป็นอะไร พระองค์จึงทรงถือว่าเขาสำคัญนักและที่พระองค์ใส่พระทัยเขา
18. ทรงเยี่ยมเขาทุกเช้าทรงลองดูเขาทุกขณะ
19. อีกนานเท่าใดพระองค์จึงจะไม่ทรงมองข้าพระองค์หรือปล่อยข้าพระองค์แต่ลำพัง จนข้าพระองค์จะกลืนน้ำลายของตนได้
20. ข้าแต่พระองค์ผู้เฝ้ามนุษย์ ถ้าข้าพระองค์ทำบาป ข้าพระองค์ทำอะไรแก่พระองค์เล่าทำไมพระองค์จึงทรงทำให้ข้าพระองค์เป็น เป้าหมายของพระองค์ทำไมข้าพระองค์จึงเป็นภาระของพระองค์
21. ทำไมพระองค์ไม่ทรงประทานอภัยแก่การทรยศของข้าพระองค์และนำเอาบาปของข้าพระองค์ไปเสียเพราะบัดนี้ข้าพระองค์จะนอนลงในผงคลีดินพระองค์จะทรงเสาะหาข้าพระองค์แต่ข้าพระองค์จะไม่อยู่แล้ว”