1. Në vitin e pesëmbëdhjetë të mbretërimit të Cezar Tiberit, kur Ponc Pilati ishte qeveritar i Judesë dhe Herodi, tetrark i Galilesë, ndërsa vëllai i tij Filipi, tetrark i krahinës së Ituresë dhe Trakonitidës, kur Lisania ishte tetrark i Abilenës
2. dhe kryepriftërinj ishin Hanai dhe Kajafa, Gjonit, birit të Zakarisë, iu dha fjala e Perëndisë në shkretëtirë.
3. Ai shkoi në mbarë krahinën përreth Jordanit dhe u predikonte njerëzve që të pendoheshin e të pagëzoheshin, që t’u faleshin mëkatet.
4. Siç është shkruar në librin e profetit Isaia: Një zë thërret në shkretëtirë: bëni gati udhën për Zotin, drejtoni shtigjet e tij.
5. Çdo luginë le të mbushet dhe çdo mal e kodër le të rrafshohet. Drejtoni udhët e shtrembra dhe rrafshoni rrugët e ashpra.
6. Çdo njeri do ta shohë shpëtimin e Perëndisë.
7. Gjoni u thoshte turmave që vinin për t’u pagëzuar tek ai: «Pjellë nepërkash! Kush ju mësoi t’i ikni zemërimit që po vjen?
8. Tregojeni me vepra se jeni penduar dhe mos filloni t’i thoni vetes: kemi për atë Abrahamin. Unë po ju them se Perëndia mund t’i japë bij Abrahamit edhe nga këta gurë.
9. Që tani pemëve u është vënë sëpata në rrënjë. Çdo pemë që nuk jep fryt të mirë, pritet e hidhet në zjarr».
10. Turmat e pyetën: «Ç’duhet të bëjmë, atëherë?».
11. Gjoni u përgjigj: «Kush ka dy tunika, le t’ia japë njërën atij që nuk ka. Ai që ka për të ngrënë, le të veprojë po kështu».
12. Erdhën për t’u pagëzuar edhe tagrambledhësit dhe i thanë: «Mësues, ç’duhet të bëjmë?».