51. A gdy zobaczy to zakażone siódmego dnia, że zakażenie szerzy się po szacie czy to na osnowie, czy na wątku, czy na skórze, czy na czymkolwiek, co zostało sporządzone do użytku ze skóry to jest to zaraza trądu jadowitego; to jest nieczyste.
52. Zatem tą szatę spali czy to osnowę, czy wątek z wełny, albo lnu, czy jakąkolwiek rzecz skórzaną, która była dotknięta zarazą; gdyż to jest trąd jadowity; to będzie spalone w ogniu.
53. Zaś gdyby kapłan zobaczył, że zakażenie nie szerzy się na szacie czy to na osnowie, czy na wątku, czy jakiejkolwiek skórzanej rzeczy
54. wtedy kapłan rozkaże, aby to, co jest dotknięte zarazą wyprano i zamknie je na drugie siedem dni.
55. A po wypraniu kapłan obejrzy zakażenie a oto zakażenie nie zmieniło swojej barwy i się nie rozszerzyło zatem jest ono nieczyste, spalisz je w ogniu; to jest głębokie wżarcie na wierzchniej, albo na spodniej jego stronie.
56. Jeśli zaś kapłan zobaczył, że po jego wypraniu, oto zakażenie ściemniało wtedy wydrze je z szaty, albo ze skóry; bądź z osnowy, bądź z wątku.
57. Gdyby jednak znowu wystąpiło na szacie bądź na osnowie, bądź na wątku, albo na jakiejkolwiek skórzanej rzeczy to jest szerzący się trąd; należy spalić w ogniu to, co jest dotknięte zakażeniem.