9. Ein bror som står lågt i rang, skal vera stolt av kor høgt han blir sett,
10. og ein rikmann skal vera stolt av kor lågt han blir sett, for som blomen i graset skal han forgå.
11. Sola stig og brenn, graset visnar, blomen fell av, og all hans prakt er borte. På same måten skal den rike visna midt i alt sitt strev.
12. Sælt er det mennesket som held ut i freistingar. Når det har stått si prøve, skal det få livsens sigerskrans, som Gud har lova dei som elskar han.
13. Ingen som blir freista, må seia: «Det er Gud som freistar meg.» For Gud blir ikkje freista av det vonde, og sjølv freistar han ingen.
14. Alle blir freista av si eiga vonde lyst, som lokkar og dreg.
15. Sidan, når lysta er svanger, føder ho synd, og når synda er mogen, føder ho død.
16. Far ikkje vill, mine kjære sysken!
17. All god gåve og all fullkomen gåve kjem ovanfrå, frå han som er Far til lysa på himmelen. Hos han er det ikkje forandring eller skiftande skuggar.
18. Av sin eigen vilje har han fødd oss ved det sanne ordet, så vi skal vera ei førstegrøde av hans skapningar.
19. Dette må de vita, mine kjære sysken: Kvar og ein skal vera snar til å høyra, men sein til å tala og sein til å bli sint.
20. For sinne hos eit menneske fører ikkje til det som er rett for Gud.
21. Legg difor av alt som er ureint, og all slags vondskap, og ta audmjukt imot det ordet som er planta i dykk, det som har kraft til å frelsa sjelene dykkar.
22. De må gjera det Ordet seier, ikkje berre høyra det. Elles lurer de dykk sjølve.
23. For den som høyrer Ordet og ikkje gjer det Ordet seier, er lik ein mann som ser på sitt eige andlet i ein spegel:
24. Han ser på det, går sin veg og gløymer straks korleis han såg ut.
25. Men den som ser inn i fridomens fullkomne lov og held fram med det, gløymer ikkje det han høyrer, men gjer etter det. Eit slikt menneske skal vera lukkeleg i si gjerning.
26. Den som meiner at han dyrkar Gud, men ikkje kan tøyma tunga si, narrar seg sjølv, og gudsdyrkinga hans er utan verdi.
27. Ei rein og feilfri gudsdyrking for Gud, vår Far, er dette: å sjå til enkjer og foreldrelause born i deira naud, og ikkje la seg flekka til av verda.