4. Men då tida var fullkomen, sende Gud sin eigen Son, fødd av ei kvinne, fødd under lova.
5. Han skulle kjøpa fri dei som var under lova, så vi kunne få retten til å vera Guds born.
6. Og sidan de er born, har Gud sendt sin Sons Ande inn i hjarta våre, og Anden ropar: «Abba, Far!»
7. Difor er du ikkje lenger slave, men son. Og er du son, då er du òg arving, innsett av Gud.
8. Den tid de ikkje kjende Gud, var de slavar under gudar som ikkje er verkelege gudar.
9. Men no når de kjenner Gud – nei, meir enn det, når de er kjende av Gud – korleis kan de no på nytt venda attende til desse veike og fattige grunnkreftene? Vil de på nytt vera slavar under dei?
10. De held nøye rekning med dagar og månader, høgtider og år!
11. Eg er redd at eg har streva med dykk til inga nytte.
12. Eg bed dykk, sysken: Ver som eg, for eg har vorte som de er! De har ikkje gjort urett mot meg.
13. For de veit at det var på grunn av ein sjukdom eg fekk forkynna evangeliet for dykk første gongen.
14. Men de lét dykk ikkje freista av dette til å forakta eller avsky meg; de tok imot meg som ein engel frå Gud, ja, som Kristus Jesus sjølv.
15. Men kvar har gleda dykkar no vorte av? Det vitnemålet gjev eg dykk at de gjerne hadde rive ut auga og gjeve meg, om det lét seg gjera.
16. Har eg no vorte ein fiende fordi eg seier dykk sanninga?
17. Dei andre er etter dykk med ein iver som ikkje er av det gode, for dei vil skilja dykk frå oss og gjera dykk til sine tilhengjarar.
18. Det er vel og bra at somme er ivrige alltid og ikkje berre når eg er hos dykk, men det må vera ein iver for det gode.