1. Son min, gjev akt på min visdom,vend øyret til mi innsikt,
2. så du tek vare på omtankeog leppene held på kunnskap.
3. Honning dryp frå leppene til ei framand kvinne,sleipare enn olje er munnen hennar.
4. Men ettersmaken blir beisk som malurt,kvass som eit tvieggja sverd.
5. Føtene hennar stig ned i døden,beint til dødsriket går hennar steg.
6. Ho banar seg ikkje ein veg som gjev liv,ho vinglar vegvill, men veit det ikkje.
7. Og no, høyr på meg, mine søner,vik ikkje av frå dei orda eg talar!
8. Lat vegen din vera langt frå henne,kom ikkje nær til hennar dør!
9. Elles må du gje di kraft til andre,dine år til ein nådelaus herre.
10. Andre får metta seg av det du eig,det du vann med ditt strev, går til framand manns hus.
11. Så må du stønna når slutten kjem,når din kropp og ditt kjøt tærest bort
12. og du må seia: «Korleis kunne eg hata formaningog hjartet mitt forakta ord som viste til rette!
13. Eg høyrde ikkje på dei som rettleidde meg,og lytta ikkje til lærarane mine.
14. Det var nesten gått meg ille,og det framfor heile forsamlinga!»
15. Drikk vatn av din eigen brønn,det som flyt frå di eiga kjelde!