1. Einsam sit ho,den folkerike byen.Ho har vorte enkje,den store mellom folka.Dronninga mellom landahar vorte slave.Bet ב
2. Ho græt om natta,kinnet er vått av tårer.Ingen av elskaranetrøystar henne.Venene har svike,dei har vorte fiendar.Gimel ג
3. Juda drog i eksiletter naud og slaveri.Ho bur mellom folka,finn ikkje kvile.Dei som jaga, tok henne attder det var trongast.Dalet ד
4. Vegane til Sion sørgjer,ingen kjem til festane.Byportane ligg aude,prestane sukkar.Ungjentene klagar,sjølv har ho bitter sorg.He ה
5. Motstandarane har vorte herrar,fienden lever trygt. Herren har late henne lidafor hennar mange synder.Fienden dreiv småbornaframfor seg som fangar.Waw ו
6. Dotter Sion mistaall si prakt.Hovdingane hennar likna hjortarsom ikkje finn beite.Kraftlause gjekk deiframfor han som jaga.Zajin ז
7. Jerusalem minnest, heimlaus, i naud,fortids prakt.Folket fall for fiendehand,ingen hjelpar fanst.Fienden såg på og lomedan ho gjekk under.Het ח
8. Jerusalem har synda grovt,difor er ho urein.Alle som æra henne,foraktar henne,dei har sett henne naken.Ho stønnar og snur seg bort.Tet ט
9. Ureinskapen viste på kappa,ho tenkte ikkje det skulle enda slik.Djupt sokk ho,ingen trøysta henne. Herre, sjå mi naud,fienden triumferer!Jod י