13. Gud held ikkje att sin vreide,sjølv Rahabs hjelparar må bøya seg for han.
14. Skulle vel eg kunna svara,velja mine ord mot han?
15. Sjølv om eg hadde rett, kunne eg ikkje svara;eg måtte be dommaren min om nåde.
16. Sjølv om eg utfordra og han måtte svara,trur eg ikkje han ville ha lytta til meg,
17. han som knuser meg i stormen,gjev meg sår på sår utan grunn,
18. nektar meg å dra pusten,fyller meg med bitter smerte.
19. Gjeld det styrke, så har han den.Gjeld det rett, kan han seia: «Kven stemner meg?»
20. Sjølv om eg har rett, erklærer min munn meg skuldig.Er eg uskuldig, dømmer han meg som falsk.
21. Eg er uskuldig, men kjennest ikkje ved meg sjølv,eg foraktar mitt eige liv.
22. Det går ut på eitt. Difor seier eg:Uskuldig eller skuldig – han utslettar begge.
23. Han sender ein flaum av brå død,spottar når uskuldige fortvilar.
24. Jorda er lagd i handa til den lovlause.Han dekkjer auga til dei som feller dommar.Om det ikkje er han, kven er det då?
25. Dagane mine går fortare enn nokon kan springa.Dei flyg av stad utan glimt av glede.
26. Dei fer i veg som sivbåtar,som ei ørn når ho stuper mot byttet.
27. Eg seier til meg sjølv: «Gløym klaga,lyft hovudet og ver glad!»
28. Likevel fryktar eg smertene,eg veit at du ikkje frikjenner meg.
29. Eg blir jo dømd skuldig,kvifor då streva til inga nytte?
30. Om eg vaska meg i snøvatnog reinsa hendene med lut,
31. kastar du meg i gjørmegravaså kleda mine avskyr meg.
32. Ja, han er ikkje eit menneske som eg,så eg kan gje han svarog vi kan møtast i retten.