18. Eg sa: «Eg får døy blant mine eigne,dagane mine blir talrike som sandkorn.
19. Røtene mine når til vatnet,og nattedogg kviler i greinene.
20. Mi ære blir stadig fornya,og bogen i handa mi får ny spenst.»
21. Dei lytta til meg og fekk håp,dei tagde når eg gav dei råd.
22. Når eg hadde tala, tok ingen til motmæle;orda mine draup ned over dei.
23. Dei venta på min tale som på regn,med munnen open som mot vårregn.
24. Når eg smilte til dei, kunne dei ikkje tru det.Dei ville ikkje sleppa lyset frå andletet mitt.