1. Då dette var gjort, kom leiarane til meg og sa: «Korkje Israelsfolket, prestane eller levittane har skilt seg frå folka i landområda omkring, dei som handlar like avskyeleg som kanaanearane, hetittane, perisittane, jebusittane, ammonittane, moabittane, egyptarane og amorittane.
2. For dei har teke døtrene deira til koner for seg og sønene sine, så den heilage ætta har vorte blanda med folka i landområda omkring. Leiarane og stormennene har vore dei første til å driva med denne utruskapen.»
3. Då eg høyrde dette, reiv eg sund kjortel og kappe, reiv meg i hår og skjegg og sat lamslegen.
4. Alle som skalv for ordet frå Israels Gud, samla seg rundt meg på grunn av truløysa til dei som hadde vore i eksil. Og eg sat der lamslegen heilt til kveldsofferet.
5. Ved kveldsofferet reiste eg meg frå botsstillinga. Med sundriven kjortel og kappe kasta eg meg på kne, breidde ut hendene mot Herren min Gud
6. og sa:Min Gud! Eg skammar meg og skjemmest over å lyfta andletet mot deg, min Gud! For syndene våre er så mange at dei har vakse oss over hovudet, og skulda vår er så stor at ho når til himmelen.
7. Frå våre fedrars dagar og heilt til no har vår skuld vore stor. På grunn av syndene våre vart vi og kongane og prestane våre gjevne over i hendene på framande kongar, til sverd, fangenskap, plyndring og skam, slik det er den dag i dag.
8. Men no har Herren vår Gud for ei kort stund vist oss velvilje. Han har late ein rest av oss sleppa unna og har fest teltpluggen for oss på sin heilage stad. Vår Gud har fått auga våre til å skina og har gjeve oss litt styrke i vårt slaveri.