9. Om du åtvarar den urettferdige for at han skal venda om frå sin veg, og han likevel ikkje vender om, då skal han døy på grunn av si skuld. Men du har berga livet.
10. Du menneske, sei til Israels hus: De seier: «Når våre brot og synder ligg så tungt på oss at vi rotnar, korleis kan vi då leva?»
11. Sei til dei: Så sant eg lever, seier Herren Gud, eg vil ikkje at den urettferdige skal døy, men at han skal venda om frå sin veg og leva. Vend om, vend om frå dykkar vonde veg! Kvifor vil de døy, Israels hus?
12. Du menneske, sei til folket ditt: Rettferda til den rettferdige skal ikkje berga han den dagen han syndar. Og uretten til den urettferdige skal ikkje fella han den dagen han vender om frå si synd. Den rettferdige kan ikkje leva ved si rettferd den dagen han syndar.
13. Når eg seier om den rettferdige: «Han skal leva», men han lit på si rettferd og gjer det vonde, då skal alle hans rettferdige gjerningar vera gløymde. Fordi han gjorde det vonde, skal han døy.
14. Når eg seier om den urettferdige: «Han skal døy», men han så vender om frå si synd og gjer det som er rett og rettferdig,
15. då skal han leva og ikkje døy. Kanskje gjev den urettferdige att det pantet han har teke, gjev vederlag for det han har røva, og følgjer dei forskriftene som gjeld for livet, så han ikkje gjer noko vondt.
16. Ikkje ei av dei syndene han gjorde, skal hugsast meir. Han har gjort det som er rett og rettferdig, han skal leva.
17. No vil vel folket ditt seia: «Herren går ikkje fram på rett vis.» Men det er dykkar eigen veg som ikkje er rett.
18. Når den rettferdige vender seg frå si rettferd og gjer det vonde, skal han døy på grunn av det.
19. Og når den urettferdige vender seg frå sin urett og gjer det som er rett og rettferdig, skal han leva på grunn av det.
20. De seier at Herren ikkje går fram på rett vis. Eg vil dømma kvar av dykk etter hans eigne vegar, Israels hus.
21. Det var i det tolvte året etter at vi vart bortførte, på den femte dagen i den tiande månaden. Då kom det ein flyktning frå Jerusalem til meg og sa: «Byen er teken.»
22. Herrens hand var over meg kvelden før flyktningen kom. Han opna munnen min før han kom til meg om morgonen. Munnen vart opna, eg var ikkje mållaus lenger.