8. Ved eit pust frå din nasetårna vatnet seg opp.Strøymande vatn stod som ein voll,djupa stivna i havsens hjarte.
9. Fienden sa:«Eg set etter og når dei att,deler bytte og stiller all mi lyst.Eg dreg sverdet og utryddar dei med mi hand.»
10. Du lét din pust blåsa,og havet gøymde dei.Dei sokk som bly i det veldige vatnet.
11. Kven er som du blant gudane, Herre?Kven er som du, herleg og heilag,skremmande i storverk,underfull i gjerning?
12. Du rette ut di høgre hand,då slukte jorda dei.
13. I kjærleik førte dudet folket som du fria ut.Du leidde dei med di krafttil din heilage bustad.
14. Folka høyrde det og skalv,angst greip dei som bur i Filistarland.
15. Då vart Edoms hovdingar forfærde,dei mektige i Moab skalv,alle som bur i Kanaan, mista motet.