18. og kasta gudane deira på elden. Men dei er ikkje gudar, berre verk av menneskehender, laga av tre og stein. Dei har dei øydelagt.
19. Men du, Herre, vår Gud, frels oss no frå handa hans, så alle kongerike på jorda kan skjøna at du, Herre, berre du er Gud.»
20. Då sende Jesaja, son til Amos, dette bodet til Hiskia: Så seier Herren, Israels Gud: Eg har høyrt den bøna du bad til meg om Sanherib, kongen av Assur.
21. Dette er det ordet Herren talar mot han:Jomfrua håner deg,dotter Sion spottar deg,dotter Jerusalem rister på hovudet.
22. Kven er det du krenkjer og vanærar?Kven ropar du opp imot?Høgt lyfter du augamot Israels Heilage.
23. Du lét dine sendemenn spotta Herrenog sa: «Med mine mange vognerdrog eg opp til dei høgaste fjella,til Libanons fjernaste trakter.Der hogg eg ned høgvaksne sedertreog dei finaste sypressar.Eg nådde den fjernaste kvilestadder skogen stod tjukkast.
24. Eg grov og drakkav framandt vatn.Med fotsolane tørka eg utalle elvane i Egypt.»
25. Har du ikkje høyrt det?Eg gjorde det for lenge sidan,eg forma det i eldgammal tid,og no lèt eg det skje.Så kunne du øydeleggja festningsbyarog gjera dei til ruinhaugar.
26. Dei som budde der,stod med kraftlause hender,fylte av skrekk og skam.Dei vart som graset på marka,grøne vekstar og graset på tak,som svid av før det veks til.
27. Om du sit, kjem eller går,veit eg det– og om du rasar mot meg.
28. Men fordi du rasar mot megog ditt overmot har nådd øyra mine,set eg ring i nasen dinog legg beksel i munnen.Så fører eg deg tilbakeden vegen du kom.
29. Dette skal du ha til teikn:Første året skal de eta korn som veks av seg sjølv,andre året kornet som veks av det att,men tredje året skal de så og hausta,planta vinmarker og eta frukta!
30. Den rest av Judas hus som blir berga,skyt på nytt djupe røter,greinene ber frukt.
31. For frå Jerusalem kjem ein rest,frå Sion-fjellet ein flokk som er berga. Herren skal gjera dettei sin brennande iver.